Την ξέρετε τη γειτονιά μου σε όλη την Ελλάδα, σε όλο τον Κόσμο…

Στη γκρεμισμένη τους φωλιά απάνω κελαηδούνε
γι’ αυτό ζηλεύω τα πουλιά, όχι γιατί πετούνε!

Πουλιά πρέπει να γίνουμε χωριανές και χωριανοί μου, κοντοχωριανές και κοντοχωριανοί μου! Να μη το βάλουμε κάτω! Να δώσουμε ο ένας τον άλλο όχι μόνο «χέρι βοήθειας» μα ελπίδα και κουράγιο.

Χθες που δημοσίευσε η γειτονοπούλα μου η Στέλλα φωτογραφίες που βλέπετε, της ζήτησα την άδεια και ευχαρίστως την πήρα να χρησιμοποιήσω κάποιες απ’ αυτές. Παρεμπιπτόντως αν κάποιος βλέπει φωτογραφία του και δεν θέλει να την χρησιμοποιήσω, ας μου το ζητήσει, δεν είναι εύκολο να βρω αρχικές πηγές τώρα.  Είπα να τις βάλω σε μια ανάρτηση στο facebook, αλλά επειδή εκεί ό,τι κι αν γράψεις είναι σαν «έπεα πτερόεντα», αποφάσισα τελικά να την βάλω εδώ, να τη δουν και οι φίλοι που δεν έχουν facebook. Οι φωτογραφίες είναι από το δρόμο που πάω στο σχολειό μου από το σπίτι μου. Είναι η καθημερινή μου διαδρομή που θέλω να την κάνω με τα πόδια σχεδόν καθημερινά, δεν είναι δα μεγάλη η απόσταση. Είναι ένα κομμάτι από το παλιό Αρκαλοχώρι, αυτό που μεγαλώσαμε. Ήταν οι αυλές με τα λουλούδια που σας περιέγραφα εδώ κι εδώ

Είναι το σπίτι της Λέλας που με φιλεύει φραγκόσυκα κάθε χρόνο από το μετόχι της, είναι η αυλή της Φανής και της Μαριάνθης απ’ όπου κόβω συνήθως τα νεραντζάκια τα πράσινα για το γλυκό του κουταλιού, είναι ο αυλόγυρος της κ. Άννας που με έμαθε να κάνω τέλειο το τηγανητό κουνέλι, που έφτιαχνε το καλύτερο σφουγγάτο με κολοκύθια, μου με έμαθε να βγάζω το στακοβούτυρο και φτιάξαμε μαζί τα κρητικά λουκάνικα. Είναι η αυλή της κερά Καλλιόπης της Νικαντρίνας που φτιάχνει κάποια από τα πιο νόστιμα ανεβατά κουλουράκια της γειτονιάς, είναι το σπίτι της αδελφής της, της κυρίας Ελένης που με έμαθε να «τυροκομώ»  το τυροζούλι. Είναι το σπίτι της κερά Μαρίας που ήταν η τελευταία που με κέρασε «μπεμπεμπλιά» πριν «φύγει»  πριν λίγο καιρό. Και αμέτρητες συνταγές από τις Καλαϊτζοπούλες που μου έδωσαν τα πιο παλιά παεριοδικά του αρχείου μου… Είναι το σπίτι της κυρίας Χρυσούλας που μας έφυγε πρόωρα, και στο τετράδιο της μάνας μου είναι σημειωμένες με την ένδειξη “Χρυσούλας Καλαϊτζ.”. Πρέπει τα πολύ δημοφιλή χουδετσανά κουλουράκια να είναι δικά της… Πιο κάτω τα καινούρια σπίτια των παιδιών της θείας της Μαριάνθης που ακόμη έχουν πανέμορφες αυλές…

Πιο εδώ, στο διπλανό δρομάκι, στον δικό μου δρόμο, την οδό Εμμ. Λαμπράκη (τοπικού ήρωα), στέκουν λαβωμένα εκτός από το δικό μου, το σπίτι της θείας της Στασίας με τα καλύτερα σοκολατάκια-βραχάκια και τα περίφημα τυροπιτάκια-κρουασάν της κυρίας Ειρήνης που αγαπούσαν τα παιδιά μου και τώρα οι εγγονές μου. Και της κ. Αριστέας με τα εξαιρετικά λαδοκούλουρα, και της πολίτισσας γειτόνισσας με το καλύτερο τσουρέκι της γειτονιάς (σας έχω πει για τα γαλατερά μας). Του κυρίου Δημήτρη με την επαγγελματική συνταγή της κάππαρης, της θείας της Κρυστάλλης που δεν ντρεπόσουν να φας από το πάτωμά της, τόσο χρυσονοικοκυρά την είχαμε όλοι μας. Γειτόνων παρόντων και άλλων που έχουν «φύγει», αλλά που τα σπίτια τους τα φροντίζουν τα παιδιά τους και άλλοι συγγενείς.

Την ξέρετε λοιπόν τη γειτονιά μου φίλες και φίλοι μου σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Και ναι, ήταν παλιά τα σπίτια της, πολλά πετρόκτιστα, αλλά και πάρα πολλά των δεκαετιών του 1970 και του 1980 ή και νεώτερα. Κάποια ήταν ήδη ακατοίκητα σ’ αυτόν τον δρόμο. Είναι η γειτονιά με τις πιο όμορφες αυλές του χωριού. Με τα λουλούδια παλιά, με τις ασβεστωμένες γλάστρες, με τα σκουλαρικάκια, τους μενεξέδες, τις παλιές βιγκόνιες, τα γιασεμιά και τ’ αγιοκλήματα. Όσα σπίτια στέκουν, ανάμεσά τους και το δικό μου,  όλα «κίτρινα»! Προσωρινά (;) ακατοίκητο σου λέει ο μηχανικός… Και ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να πειθαρχήσουμε στις οδηγίες του και να μη μπούμε στα σπίτια μας.

Δεν είναι όμως έτσι όλο το Αρκαλοχώρι! Το Αρκαλοχώρι είναι μια μεγάλη κωμόπολη, μια μικρή πόλη κατ’ άλλους, με πολλές ολοκαίνουριες γειτονιές, με πολλά πολυτελή νεόδμητα σπίτια που δυστυχώς πολλά απ’ αυτά είναι επίσης λαβωμένα. Με σχολειά πολλά, με υπηρεσίες, με αξιοσημείωτη οικονομική,  κοινωνική και πολιτιστική παρουσία στον Νομό Ηρακλείου. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη κωμόπολη (μετά τις Μοίρες αν δεν κάνω λάθος) στο νομό μας. Είναι ένας τόπος με Αρχαία Ιστορία, με τοπικούς και διεθνείς ήρωες. Με μια κοινωνία προοδευτική, με ανθρώπους του μόχθου και της σκληρής δουλειάς που στάθηκαν όρθιοι σε πολύ δύσκολες εποχές. Οι εικόνες που δείχνουν τα κανάλια παραπέμπουν σε κάποια χωριά της Ανατολίας, αλλά δεν είναι έτσι φίλοι μου.

«Ήσασταν άτυχοι» είπε ο κ. Παπαζάχος χθες σε τοπικό κανάλι «γιατί το επίκεντρο ήταν ακριβώς από κάτω από το χωριό και η κατακόρυφη επιτάχυνση πρωτόγνωρη ακόμη και για τα παγκόσμια δεδομένα. Ήσασταν όμως και «τυχεροί» γιατί με αυτά τα μεγέθη τα θύματα είναι συνήθως πολύ περισσότερα. Στην Ίσκια (σ.σ. νησάκι της Ιταλίας) με σεισμό 4,1 ρίχτερ με παρόμοια χαρακτηριστικά ισοπεδώθηκε τελείως πριν λίγα χρόνια μια παραδοσιακή πόλη». Δεν αποδίδω αυτολεξεί τα λόγια του, αλλά αυτά κατάλαβα. Και σε άλλη συνέντευξη, του κ. Τσελέντη, άκουσα «αν βάζαμε ένα τρυπάνι στο κέντρο του Αρκαλοχωρίου και το κατευθύναμε προς το κέντρο της Γης θα περνούσε από το επίκεντρο του σεισμού». Καταλαβαίνετε λοιπόν για τι γεγονός μιλάμε; Έχω ζήσει το μεγάλο σεισμό του 1978 στη Θεσσαλονίκη, ξεσπιτώθηκα και τότε ως φοιτήτρια, αλλά εδώ μιλάμε για άλλο πράγμα! Όποιος δεν το έζησε δεν μπορεί να το φανταστεί.

Ακόμη κι όσοι δεν πιστεύουν σε θαύματα θα εκπλαγούν αν δουν τα σπίτια, τα μαγαζιά, και τα σχολεία μας, τις εκκλησιές μας. Πώς βγήκαν τόσα παιδιά σώα και αβλαβή έξω, πώς ήταν μία η ανθρώπινη απώλεια. Δεν γράφω τη λέξη “μόνο” γιατί και η μία απώλεια είναι σημαντική.  Ακόμη δεν μπορώ να συνέλθω από τη σκέψη του “τι θα μπορούσε να έχει συμβεί το πρωινό της Δευτέρας”! Είμαι από τους «τυχερούς» που διαθέτουν δεύτερη πιο ασφαλή (;) κατοικία και περνώ πιο εύκολα από αρκετούς συμπολίτες μου αυτή την δραματική κατάσταση, αλλά δεν ξέρω τι θα κάνω με το άνοιγμα των σχολείων και τον Χειμώνα που έχουμε μπροστά μας.

Και ναι, είναι συγκινητική η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη που εκφράζει όλος ο κόσμος για τον τόπο μας. Δεν είναι ώρα να αναφερθώ σε παραλείψεις, αστοχίες, υποθετικές ερωτήσεις του τύπου «τι θα μπορούσε να είχε γίνει πριν», αφού όλο το καλοκαίρι (από τις 4 Ιουνίου) «κουνιόμαστε» σε καθημερινή βάση. Αυτά θα ειπωθούν από άλλους, «δεν είναι δουλειά μου» όπως εύστοχα είπε αγαπημένη φίλη μου, να ξέρω τι έπρεπε να γίνει από τους θεσμικά υπεύθυνους της περιοχής μου. Έχω μόνο γνώμη, όχι γνώση, άρα δεν θα την εκφράσω αυτές τις ώρες. Εξάλλου μεγάλη σημασία έχει και το “μετά”.

Ευχαριστώ κι από δω όλους σας, απ’ όλη την Ελλάδα, απ’ όλο τον Κόσμο, για τα μηνύματα συμπαράστασης και το ενδιαφέρον σας για τον τόπο μου! Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Πολιτιστικό  Σύλλογο Αρκαλοχωρίου, για να εκφράσετε τη διάθεση, τη δυνατότητα, τη θέλησή σας για οποιαδήποτε προσφορά. Στη διάθεσή σας και τα δικά μας social media.

Και για να κλείσω αισιόδοξα, θα τα ξαναφτιάξουμε!

Θα σταθούμε στα πόδια μας, θα αποκαταστήσουμε αργά ή γρήγορα τις ζημιές μας όπως έγινε στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στην Καλαμάτα, στην Ζάκυνθο, στη Σάμο, σε όλους τους τόπους που έζησαν «πολέμους» εν καιρώ ειρήνης! Μόνο οι ανθρώπινες απώλειες δεν αποκαθιστώνται. Οι πέτρες, όπως μου γράφουν πολλοί φίλοι, θα μπουν ξανά η μια πάνω στην άλλη. Σημάδια θα μείνουν, μα για την ώρα ας γίνουμε πουλιά φίλες και φίλοι μου, συγχωριανές και συγχωριανοί μου, συνδημότες και συνδημότισσές μου!

Και πιο πολύ να γίνετε πουλιά μαθητές και μαθήτριές μου που ζήσατε το φόβο τη Δευτέρα το πρωί! Να είναι ο τελευταίος στη ζωή σας και να προχωρήσετε με θάρρος και αυτοπεποίθηση, να φτιάξετε ένα μέλλον που να παρέχει ασφάλεια και δύναμη, να μάθετε να ξεχωρίζετε τις έννοιες αλληλεγγύη, πρόνοια, εθελοντισμό!

Να κελαηδήσετε πουλάκια μου πάνω από τις φωλιές μας που γκρεμίστηκαν γιατί θα τις ξανακτίσουμε για σας!

Καλό μήνα! Καλή δύναμη σε όλους μας!