Απλοί, χωριάτικοι τηγανίτες

Με μέλι, με πετιμέζι, ή απλά με ζάχαρη! 

Από την πρώτη χρονιά που δημιουργήθηκε αυτό το blog είχα κάνει ανάρτηση για το έθιμο που έχουμε στην περιοχή μας να φτιάχνουμε οπωσδήποτε κάτι τηγανητό στη γιορτή του Αγίου Ανδρέα, τις 30 του Νοέμβρη.  Ανέφερα τότε το πείραγμα  γειτόνισσάς μου που βλέποντας με να κρατώ ψάρια για τηγάνισμα μου πέταξε τη φράση:  «τα λυπάσαι τα τηγάνια σου μη στα τρυπήσει ο Αγιαντρέας έ;».

Όπως όλα τα έθιμα, δεν είναι κι αυτό τυχαίο. Τα φρέσκα λάδια της νέας σοδειάς έπρεπε να δοκιμαστούν.  Και αφού διανύουμε περίοδο νηστείας, τα πιο συνηθισμένα τηγανίσματα ήταν ζύμες, αμανίτοι και χορτόπιτες ( υλικά που έβρισκαν στις εξοχές που γύριζαν αυτή την εποχή), και καμιά φορά ψάρια. Προσφερόταν λοιπόν η γιορτή του Αγίου Ανδρέα για να δημιουργήσουν τη συνήθεια, που εξελίχθηκε τελικά σε έθιμο και ακόμη καλά κρατεί! Τηγανίζουμε στις 30 του Νοέμβρη για να μη τρυπήσουν τα τηγάνια μας!

“Του Αγι’ Αντρέα ζύμωσε τσι πρώτους τηγανίτες με μέλι και με ζάχαρη και να ναι κουταλιτες !”

Παροιμία μαντινάδα με την οποία σχολίασε την ανάρτηση φίλη της σελίδας!

Ήδη έχω γράψει αρκετές συνταγές για νηστίσιμα τηγανητά γλυκά, με απλές ή λίγο πιο πολύπλοκες ζύμες. Τηγανόπιτες ή ξυλικόπιτες, κουμπάνια ή λουκούμια, νηστίσιμες κολοκυθόπιτες και χορτόπιτες, μανταλάτους τηγανίτες και λουκουμάδες.  Το πιο απλό όμως, το πιο συχνό, το σχεδόν σίγουρο της ημέρας δεν το είχα γράψει ακόμη. Ίσως γιατί πιστεύω ότι δεν χρειάζεται   δα καμιά εμπνευσμένη συνταγή για να ανακατέψει κανείς αλεύρι με νερό!

Σήμερα αποφάσισα να γράψω τη συγκεκριμένη παρασκευή (εξακολουθώ να μην τη λέω συνταγή) κυρίως για να ξαναθυμηθούμε το έθιμο και για να δώσω κάποιες αναλογίες στις λιγότερο έμπειρες μαμάδες να φτιάξουν για τα παιδάκια τους αυτό το απλό υγιεινό και  νόστιμο γλυκάκι.

Πρώτα πρώτα να πω ότι δεν έκαμα λάθος στον τίτλο της συνταγής χρησιμοποιώντας αρσενικό γένος για τους τηγανίτες. Εμείς στην Κρήτη τους λέμε ο τηγανίτης και οι τηγανίτοι  ή τηγανίτες.  Και κουταλίτες και κουταλάτους τηγανίτους. Και ναι, στην αυθεντική τους εκδοχή έχουν μόνο αλεύρι, νερό και αλάτι.  Ό,τι άλλο διαβάζουμε σε σύγχρονες συνταγές  (τυρί, ζάχαρη, αυγό, βούτυρο) προστέθηκε πρόσφατα και παραπέμπει σε pancakes.

Αυτοί εδώ γινόταν (και γίνονται) στο άψε σβήσε με ελάχιστο κόπο. Προχθές ακόμη μου έλεγε η μάνα μου αναφερόμενη στο στερνοπούλι εγγονάκι της: «Ήφτιαξα 2-3 τηγανήτους να φάει το κοπέλι γαιτί δεν είχα ψωμί».  Το ίδιο έκανε και η γιαγιά μου «τηγανίτους  για τα κοπέλια» και μας τις σέρβιρε με πετιμέζι, ή με μπόλικη ζαχαρίτσα και κανέλα!

Εγώ κρατώ αυτή την παλιά συνταγή όταν λέω ότι θα φτιάξω τηγανίτους με μια μόνο μικρή προσθήκη, λίγο μπέικιν στη μύτη του κουταλιού. Κι αυτό όμως δεν είναι απολύτως απαραίτητο! Οι αναλογίες που θα δώσω είναι για δύο τύπους αλευριού γιατί ενώ συνηθίζουμε πια το άσπρο αλεύρι για όλες τις χρήσεις που το έχουμε άλλωστε πάντα στο σπίτι, η αυθεντική συνταγή είχε βέβαια κίτρινο σταρένιο αλεύρι που τους κάνει λίγο πιο τραχείς αλλά για πολλούς πολύ πιο νόστιμους!