Κέικ αμυγδάλου

Του Αγίου Νικήτα σήμερα. Γιορτινή μέρα για πολλές περιοχές της Κρήτης αφού πολλά χωριά έχουν εκκλησιές και ξωκλήσια αφιερωμένα στον Άγιο, και πολλοί συμπατριώτες μας έχουν το όνομά του.Στην οικογένεια δεν έχουμε, αλλά φίλους και γνωστούς κάμποσους. Η μάνα μου όμως τον γιόρταζε κάθε χρόνο τον Άγιο παλιότερα και μας έχει μείνει σαν μέρα αργίας και γιορτής η 15η Σεπτεμβρίου.

Στα μέρη μας το πιο διάσημο μοναστήρι  του Αγίου Νικήτα -που ξεκίνησε ως ερημητήριο της μονής του Κουδουμά –  είναι στις νότιες ρίζες των Αστερουσίων, 85 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης του Ηρακλείου, πάνω από την ομώνυμη παραλία του Λιβυκού. Και το μοναστήρι και ο τόπος είναι πανέμορφα. Όλος ο Νότος της Κρήτης είναι πανέμορφος εδώ που τα λέμε..

Αξίζει να  επισκεφτείτε το μέρος και οι θρησκευόμενοι και οι φυσιολάτρες και οι αναζητητές ήσυχων, ερημικών παραλιών. Αρκεί να σας πω ότι εκεί θα βρείτε το τρίτο σε μέγεθος φοινικόδασος της Κρήτης με τους λεγόμενους φοίνικες του Θεόφραστου.

Η παραλία είναι μοναδικής ομορφιάς. Η πρόσβαση παλιότερα γινόταν πολύ δύσκολα, με καραβάκι ή με πεζοπορία από τον Τσούτσουρο και το Μαριδάκι. Θυμάμαι να ξεκινάμε αξημέρωτα και να διασχίζουμε με τα πόδια τα κορφοβούνια παρέες παρέες  τέτοια μέρα, για να φτάσουμε στο μοναστήρι και από εκεί στην παραλία!

Τώρα πηγαίνει και αυτοκίνητο  από τον Αχεντριά (ορεινό χωριό στα Αστερούσια) μέχρι το μοναστήρι αλλά πάλι η κατάβαση στην παραλία γίνεται με τα πόδια μέσω ενός μονοπατιού διαμορφωμένου σε 230 σκαλοπάτια.  Φυσικά η παραλία προσεγγίζεται εύκολα και γρήγορα με καραβάκι από τον Τσούτσουρο.

Γιορτινό λοιπόν και το κέικ σήμερα, για να έρθουμε στα δικά μας. Το κέικ αμυγδάλου ήταν για τη μητέρα μου ένα κέικ πολυτελείας. Ένα κέικ για κέρασμα και όχι για κάθε μέρα. Και γιατί ήταν πολύ φίνο και γιατί την είχε τη φασαρία του και γιατί ήταν μικρότερο από τα κλασικά κέικ.

 Άσπρισμα και άλεσμα αμυγδάλων, χτύπημα μαρέγκας στο χέρι, χτύπημα κρόκων και ζάχαρης σχεδόν μια ώρα για να αποκτήσει το μείγμα λεμονί χρώμα και να μη μυρίζει αυγουλίλα το αποτέλεσμα. Σίγουρα περισσότερη δουλειά από τα υπόλοιπα κέικ της.

Θυμάμαι να το φτιάχνει σε γιορτινές  μέρες ή για να το κρατάει σε επισκέψεις. Το ψήσιμό γινόταν στην αξέχαστη casa ελλείψει ηλεκτρικής κουζίνας  στα μέσα της δεκαετίας του 60, και το σερβίρισμα στα καλά της πιατάκια με «φύλλο χρυσού», πολύ της μόδας τότε,  δώρο στο γάμο της!

Όλα αυτά βέβαια  έχουν απλοποιηθεί στις μέρες μας. Έχουμε  πούδρα αμυγδάλου έτοιμη και να αποφύγουμε τη χρονοβόρα διαδικασία του ασπρίσματος της αμυγδαλόψιχας . Όσο για το χτύπημα της μαρέγκας και του μείγματος των κρόκων , είναι θέμα λεπτών ακόμη και με το μίξερ χειρός.  Το μόνο που κρατάω από την εποχή είναι δυο όλα κι όλα πιατάκια που έχουν πια διακοσμητικό ρόλο στο σπίτι μου…

Όπως βλέπετε στην συνταγή, στο κέικ αυτό δεν βάζουμε βούτυρο ούτε ελαιόλαδο και δεν περιέχονται φουσκωτικά.

Το φούσκωμα επιτυγχάνεται μόνο χάρη στα αυγά-τα οποία είναι και η μόνη λιπαρή του ουσία-  και στην καλοχτυπημένη μαρέγκα. Εγώ για να μειώσω το πλήθος των αυγών σε 5, προσθέτω μπέικιν. Έτσι η συνταγή που κάνω είναι ελαφρά παραλλαγμένη αλλά χωρίς κόστος στη γεύση και στην εμφάνιση του κέικ.