Δροσερά αμύγδαλα (τσάγαλα) τουρσί

Αυστηρά εποχική ανάρτηση!

Ποιος τα έχει δοκιμάσει και δεν τα έχει αγαπήσει; Εγώ τουλάχιστον δεν ξέρω κανένα! Τρυφερά πράσινα αμυγδαλάκια που σκάνε στο στόμα τους χυμούς του αμέστωτου πυρήνα τους και το πλημυρίζουν με όλη τη δροσιά της Άνοιξης.

Δροσερά αμύγδαλα τα λέμε, τσάγαλα πιο γνωστά… Δεμένα με παιδικές μνήμες με σκαρφαλώματα σε αμυγδαλιές ή με αναπηδήσεις για να φτάσουμε τα κλωναράκια τους τα φορτωμένα. Όσες και όσοι μεγαλώσαμε στην επαρχία, όσοι είχαμε ένα δυο δέντρα στα σύνορα των λιόφυτων ή των αμπελιών έχουμε συνήθως και την εμπειρία σχετικών  γκρεμοτσακισμάτων από τέτοιες δραστηριότητες. Αμύγδαλα, μπουρνέλες και αργότερα βερίκοκα και δροσάπιδα ευθύνονται για πολλά γκρεμοτσακίσματα! Πολλές φορές την πλήρωναν και ξένα δεντράκια αλλά στην “προσωπική χρήση” σχεδόν όλοι ήταν ανεκτικοί με τα παιδιά! Στριμμένους και τσιγκούνηδες τους λογαριάζαμε όσους μας κυνηγούσαν.

Κάθε φορά που βλέπω φορτωμένη αμυγδαλιά αυτή την εποχή, εκτός από τη λαχτάρα της δοκιμής θυμάμαι την παρακάτω σκηνή από τα παιδικά μου χρόνια: εγώ και η γιαγιά μου στο δρόμο για ξωκλήσι της περιοχής να προχωρούμε κουβεντιάζοντας όμορφα και καλά! Στο πλάι του μονοπατιού ένα επίπεδο πιο πάνω από το χωματόδρομο, να κρέμονται κλαδιά από μια μυγδαλίτσα φορτωμένη τσάγαλα. Εγώ λοιπόν να ανεβαίνω στον τράφο που συγκρατούσε το χώμα  του χωραφιού  για να τσακομαδίσω* καμιά χούφτα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε η πρώτη χρονιά! Δεν ξέρω πως τα κατάφερα και γλίστρησα. Ανώδυνο πέσιμο, μόνο ματωμένα γόνατα μου άφησε… Έλα σου όμως που μια φιδάρα που κρυβόταν στις πέτρες του τράφου ανελώθηκε* και εμφανώς εκνευρισμένη απεχώρησε με ένα σούρσιμο τρομακτικό ανάμεσα στα χόρτα και βγήκε μπροστά στα πόδια της γιαγιάς μου, η οποία να σημειωθεί ότι φοβόταν υπερβολικά τα φίδια.

Εγώ το έβαλα στα πόδια αφήνοντάς τη μόνη με τον κατηραμένο όφι! Μπορεί και να της ήρθε λιποθυμία από το φόβο της γιατί όταν είδα πως δε με ακολουθούσε, επέστρεψα στον «τόπο του εγκλήματος» και τη βρήκα να κάθεται στην άκρη του δρόμου κατακίτρινη και τρομαγμένη. Ήταν από τις λίγες φορές που θυμάμαι να με μάλωσε η γιαγιά μου και δεν θα τη ξεχάσω ποτέ! Πάντα τα τσάγαλα θα συνδέονται με τούτη την ανάμνηση!

Αλλά ας το αφήσουμε αυτό κι ας πάμε στα ίδια στα αμυγδαλάκια του Απριλομάη. Αυστηρά εποχική λιχουδιά αφού όταν πια δέσει ο καρπός στο εσωτερικό τους δεν τρώγονται ολόκληρα. Είναι όμως από τα πιο νόστιμα πράγματα που μπορούμε να γευτούμε αυτή την εποχή. Η μάνα μου μού έλεγε πως τα έφτιαχναν παλιότερα ακόμα και γλυκό του κουταλιού, αλλά εγώ δεν τα έχω δοκιμάσει ως γλυκό. Πολύ συχνά όμως τη θυμάμαι να τα προσθέτει σε κάποια φαγητά, λαδερά ή και με κρέας για να ξινίσουν (την ίδια χρήση έχουν και οι μπουρνέλες οι πράσινες, πριν ωριμάσουν και γλυκάνουν). Ειδικά με αρνάκι ή κατσικάκι και σε συνδυασμό με αμπελοβλάσταρα δίνουν ένα πιάτο που θα το λέγαμε «γκουρμέ»!

Αυτή τη φορά δεν είχα αρκετά για να το φτιάξω, επιφυλάσσομαι! Τα λίγα της «τροφοσυλλογικής» βόλτας μου τα έφτιαξα τουρσί. Το είχα ξαναφτιάξει πέρυσι με τον ίδιο τρόπο (μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες που έβγαιναν πολύ αλμυρά), αλλά για κάποιους λόγους που δεν θυμάμαι τώρα δεν έγινε έγκαιρα η ανάρτησή της συνταγής οπότε αναβλήθηκε. Δεν είχε νόημα μια ανάρτηση με συνταγή στην οποία δεν θα βρισκόταν πουθενά τα υλικά παρασκευής! Είπαμε, η πρώτη ύλη είναι αυστηρά εποχής!