Σε πολλές εκδοχές και απολύτως εποχής!
Η ανάρτηση της Πέμπτης τις περισσότερες φορές είναι «αλμυρή». Επειδή όμως το βασικό υλικό τούτης εδώ της συνταγής δεν το έχουμε για πολύ καιρό στη διάθεσή μας, είπα να τη δημοσιεύσω όσο πιο νωρίς γίνεται για να τη δοκιμάσουν οι φίλες και οι φίλοι που θα τη βρουν ενδιαφέρουσα. Άλλωστε είχαμε χθες την αλμυρή συνταγή της εβδομάδας!
Οι λωτοί, αν και πανάρχαιας προέλευσης –όλοι ξέρουμε τη χώρα των λωτοφάγων από τη μυθολογία- δεν έχουν τη γενική αποδοχή ως φρούτο. Λες και τους φοβόμαστε… Λες και η μνήμη μας κινδυνεύει πράγματι από την κατανάλωσή τους. Επηρεασμένοι είμαστε από το μύθο και εδώ που τα λέμε δεν είναι ούτε να το σκέφτεσαι αυτό το κακό. Ο τρόμος και ο φόβος η απώλειά της όσο περνούν τα χρόνια, αλλά ευτυχώς ο λωτός δεν ευθύνεται για τέτοιες καταστροφές.
Εγώ πάλι τους λατρεύω. Ώριμο, ζουμερό φρούτο με υπέροχο χρώμα, με φίνο άρωμα. Ειδικά οι παλιές ποικιλίες, αυτές που οι καρποί τους είναι στυφοί και όταν ωριμάσουν αποκτούν την υπέροχη γλύκα και το άρωμα τους, είναι οι αγαπημένες μου. Αυτοί που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια, δεν είναι στυφοί αλλά κατά τη γνώμη μου υστερούν κάπως σε γεύση. Μηλολωτούς άκουσα πως τους λένε και δεν είναι άσχημοι αλλά…
Κάθε χρόνο, στις 25 του Σεπτέμβρη, κατηφορίζοντας για το ξωκλήσι του Άη Γιάννη την παραμονή της Γιορτής του (σας έχω μιλήσει γι αυτό σε σχετική ανάρτηση εδώ), λίγο έξω από το χωριό μου, συναντώ ένα κήπο με μια «λωτιά», με άγουρους ακόμη καρπούς, κατάφορτη τις περισσότερες χρονιές και τη ζηλεύω. Μακαρίζω τον κάτοχο, αλλά δεν έχω συγκρατήσει τίνος χωριανού μου είναι παρόλο που μου το είπαν κάποια στιγμή.
Λέω «λωτιά» και γελάω από μέσα μου με τη λέξη. Βλέπετε, κατά το πορτοκαλιά, μανταρινιά, μηλιά, κλπ φτιάξαμε τελευταία λέξεις και για τούτα τα δέντρα. Γκοτζιμπεριά, λωτιά, κουμκουατιά, λέμε μεταξύ μας τα δέντρα των αντίστοιχων καρπών. Η ρολογιά των passion fruits την έχει γλυτώσει γιατί την ξέραμε από παλιά, πριν μάθουμε πως οι καρποί της είναι βρώσιμοι! Και για το δέντρο της παπάγιας έχω ακούσει τη λέξη παπαγιά! Αλήθεια σας λέω!
Η επιστημονική ονομασία του δέντρου είναι λέει Διόσπυρος, και συναντάται σε πάνω από 200 ποικιλίες που άλλες έχουν καταγωγή από την Άπω Ανατολή και άλλες από τη Βόρεια Αμερική παρακαλώ! Στα μέρη μας, κάποιες εδώδιμες ποικιλίες ήταν γνωστές από την αρχαιότητα. Προτιμά όμως τα ζεστά κλίματα γι αυτό και στην Κρήτη έχουμε «λωτιές», αλλά δεν ξέρω πού γίνεται συστηματική καλλιέργεια για εμπορεύσιμη παραγωγή. Αλλά ας πάμε στη συνταγή μας για τη σάλτσα λωτού που συνόδευσε δύο διαφορετικά κρεμώδη επιδόρπια τις δυο φορές που την έχω φτιάξει. Ο καιρός προσφέρεται ακόμη για δροσερά γλυκά και το άρωμα του λωτού είναι σίγουρα άρωμα Νοέμβρη!
Υλικά
Για τη σάλτσα:
2 μέτριοι λωτοί (περίπου 300 gr καθαρισμένοι)
50 gr ζάχαρη ή αντίστοιχη ποσότητα άλλου γλυκαντικού
30 ml χυμό μανταρινιού ή πορτοκαλιού
1 σωληνάκι βανίλια
Προτάσεις για την κρέμα-βάση:
Ξινόκρεμα με 400 ml κρέμα γάλακτος (δείτε συνταγή κάνοντας κλι στα πορτοκαλί γράμματα)
ή ζελέ λεμονιού που θα φτιάξουμε σύμφωνα με τις οδηγίες του κουτιού αντικαθιστώντας το κρύο νερό με γιαούρτι ή γάλα (δείτε αντίστοιχη παρασκευή)
ή απλό ρυζόγαλο
ή άνθος αραβοσίτου
Για το σερβίρισμα, προαιρετικά λίγο ινδοκάρυδο
Επί το έργον
Κόβουμε τους λωτούς σε φέτες και τους βάζουμε σε κατσαρόλα μαζί με τη ζάχαρη και το χυμό της επιλογής μας. Αφήνουμε να μείνουν για κανένα μισάωρο να βγάλουν κι άλλα υγρά και βράζουμε σε μέτρια θερμοκρασία μέχρι να μαλακώσουν αρκετά οι λωτοί μας (περίπου 15 λεπτά).
Πιέζουμε με το εργαλείο του πουρέ να διαλυθούν και ξαναβράζουμε για λίγο μέχρι να αποκτήσει η σάλτσα μας τη ρευστότητα που μας αρέσει. Αν τη θέλουμε εντελώς λεία, την αλέθουμε στο multi. Αφήνουμε να κρυώσει και τη διατηρούμε στο ψυγείο.
Φτιάχνουμε κρέμα-βάση της επιλογής μας, τη σερβίρουμε σε μπολάκια και την βάζουμε στο ψυγείο. Λίγο πριν σερβίρουμε μοιράζουμε τη σάλτσα του λωτού στα μπολάκια και πασπαλίζουμε με καρύδα.
Παρατηρήσεις
- Στην παρασκευή με το ζελέ έβαλα και από ένα μπισκότο σε κάθε μπολ. Αν δεν μας πειράζει η μικρή αύξηση των θερμίδων θεωρώ ότι ταιριάζει, χωρίς όμως να είναι απαραίτητο.
- Οι σάλτσες φρούτων είναι πιο αραιές από τις μαρμελάδες, γίνονται πολύ πιο γρήγορα και εγώ τις φτιάχνω με λιγότερη ζάχαρη ή ακόμη και με γλυκαντικό γιατί δεν θέλω να τις διατηρήσω πολύ καιρό. Αν δεν πρόκειται να καταναλωθούν από παιδιά μπορούμε να προσθέσουμε ένα σφηνάκι ποτό της επιλογής μας λίγο πριν αποσύρουμε την κατσαρόλα μας από το μάτι της κουζίνας. Επίσης μπορούμε να προσθέσουμε μερικούς κόκκους ροζ πιπεριού. Ταιριάζει με τα περισσότερα φρούτα και είναι πολύ διακοσμητικό!
- Από τις δοκιμές μας, θεωρήσαμε ότι η καλύτερη και πιο ελαφριά εφαρμογή της σάλτσας ήταν εκείνη με το ζελέ λεμονιού. Οι ποσότητες των υλικών φτάνουν για 4 μερίδες.
Βαγγελιώ Κασσαπάκη
Η Βαγγελιώ, δημιουργός, υπεύθυνη για το βασικό περιεχόμενο και "ψυχή" του site, είναι μαθηματικός, πτυχιούχος της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του Ε.Α.Π. (Σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό) με σεμινάρια και επιμορφώσεις στην "Κρητική Διατροφή" και καταρτισμένη στο πρόγραμμα "Γαστρονομικός Τουρισμός και Διεθνής Γαστρονομία" του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Μαγείρισσα με μεράκι και περιέργεια για τα παλιά και τα καινούρια εδέσματα, τα παλιά και τα καινούρια προϊόντα και υλικά που παράγει η Κρήτη αλλά και όλος ο κόσμος. Κυρίως και πάνω από όλα όπως λέει η ίδια, μητέρα και γιαγιά υπέροχων παιδιών και εγγονιών που ευτυχώς έχουν μάθει να εκτιμούν την καλή κουζίνα και τις σωστές πρώτες ύλες!
