Ένα νηστίσιμο ρεβανί που απολαμβάνουν ακόμη κι όσοι δεν νηστεύουν!
Δεν ξέρω πώς να αρχίσω ακόμη μια ανάρτηση. Αυτές τις μέρες με έχουν πραγματικά συγκινήσει οι φίλες και οι φίλοι, τόσο εκείνοι που γνωρίζω και μιλώ δια ζώσης όσο και όσο και οι διαδικτυακοί. Όχι μόνο με τις αμέτρητες ευχές που πήρα για τη γιορτή μου για τις οποίες σας ευχαριστώ πολύ και αντεύχομαι τα καλύτερα, αλλά και με την προθυμία τους να μου στέλνουν δικές τους οικογενειακές και τοπικές συνταγές, δικές τους εκδοχές γνωστών και άγνωστων εδεσμάτων.
Παλιά τετράδια, φωτογραφίες συνταγών γλυκών και φαγητών, σημειώσεις νοικοκυράδων και νοικοκύρηδων φτάνουν στα χέρια μου ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που διατηρώ. Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη φίλες και φίλοι μου, σας ευχαριστώ που διακρίνετε με πόσο σεβασμό χειρίζομαι τις πληροφορίες και τις συνταγές σας.
Τούτη η λαδόπιτα είναι μια τέτοια περίπτωση και η συνταγή μου δόθηκε από την φίλη Πιτροπάκη Μαρία, κάτοικο Πρεβέζης. Πρόκειται για τοπική συνταγή, για ένα λαδορεβανί που διαφέρει από το προηγούμενο λαδορεβανί που είχα δημοσιεύσει σε κάποιες λεπτομέρειες, οπότε αλλάζει και το τελικό αποτέλεσμα. Εκτός από τη συνταγή η κυρία Μαρία μου έστειλε και τις σχετικές λαογραφικές πληροφορίες που παραθέτω με τα δικά της λόγια:
“Την προσφέρουν πάντα σε χαρές και σε λύπες εδώ στην Πρέβεζα. Την τυλίγουν ατομικές μερίδες σε διάφανο σελοφάν για τρόφιμα. Εδώ άλλοι λένε λαδοπιτα Πρέβεζας και άλλοι ότι είναι η λαδοπιτα της Λευκάδας. Από νοικοκυρά σε νοικοκυρά υπάρχουν κάποιες διαφορές. Άλλες βάζουν περισσότερο αλεύρι, αλλά εμένα δεν μου πολυάρεσε. Το σουσάμι μην το τσιγγουνευτείτε”.
Το έχω φτιάξει ήδη δυο φορές, την πρώτη φορά για δοκιμή και τη δεύτερη για κέρασμα. Μάλιστα, επειδή τη δεύτερη φορά δοκιμάστηκε από γνώστες της άλλης συνταγής, επιβεβαιώθηκαν οι διαφορές τους. Η ίδια η κυρία Πιτροπάκη λέει ότι έχει δοκιμάσει πάνω από 30 συνταγές λαδόπιτας και αυτή είναι η καλύτερη.
Όντως είναι από τα καλύτερα νηστίσιμα ρεβανί που έχουμε δοκιμάσει. Σαν να έχει σιροπιαστεί παρόλο που δεν έχει σιρόπι, και όσο πρέπει γλυκό. Το άφθονο ξύσμα λεμονιού που με συμβούλευσε η κυρία Μαρία να προσθέσω του δίνει ένα λεπτο, ιδιαίτερο άρωμα και το κάνει ένα «φινετσάτο» κέρασμα.
Θα χαρώ να τη δοκιμάσετε! Άλλωστε είναι τόσο εύκολη που δεν θα δυσκολέψει ακόμη και τους πιο άπειρους… Εγώ έφτιαξα τη μισή δόση (διπλασιάστε την αν θέλετε περισσότερες μερίδες, διατηρείται 3-4 μέρες…) και σας δίνω τις ποσότητες της μισής, ήταν αρκετές για σκεύος με διάμετρο 30cm.
Υλικά
550gr ζάχαρη
625ml νερό (εγώ έβαλα εμφιαλωμένο νερό ΖΑΡΟΣ)
250ml ελαιόλαδο
2 ξύλα κανέλας
Μισό λεμόνι και ξύσμα δύο λεμονιών
375gr χονδρό σιμιγδάλι
25gr αλεύρι για όλες τις χρήσεις
Σουσάμι αποφλοιωμένο
Ασπρισμένα αμύγδαλα
Επί το έργον
Ανάβουμε τον φούρνο στους 170-180 βαθμούς (ανάλογα με τον φούρνο). Βάζουμε σε ευρύχωρη κατσαρόλα να βράσουν το νερό, τη ζάχαρη, το ελαιόλαδο, την κανέλα, το μισό λεμόνι. Ανακατεύουμε, και όταν βράσουν ώστε να διαλυθεί η ζάχαρη προσθέτουμε «βροχηδόν» το σιμιγδάλι που έχουμε ανακατέψει με το αλεύρι σε ένα μπολ.
Ανακατεύουμε συνεχώς σε μέτρια θερμοκρασία μέχρι το μείγμα μας να ξεκολλά από τα τοιχώματα της κατσαρόλας και να έχει απορροφήσει όλο το λάδι. Αποσύρουμε από το μάτι, προσθέτουμε το ξύσμα λεμονιού (αφαιρούμε την κανέλα και το μισό λεμόνι), και αφού ανακατέψουμε στρώνουμε σε σκεύος με διάμετρο 30cm. Στρώνουμε την επιφάνεια με ένα κουτάλι ή με βρεγμένα χέρια και πασπαλίζουμε με άφθονο αποφλοιωμένο σουσάμι.
Χωρίζουμε σε τετράγωνα ή μπακλαβαδωτά κομμάτια το γλυκό μας και βάζουμε ένα αμύγδαλο σε κάθε κομμάτι. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, λίγο πιο κάτω από τη μεσαία σχάρα για 60-70 λεπτά. Στο ενδιάμεσο χαράζουμε ξανά τα κομμάτια του γλυκού για να βγούνε όμορφα στο σερβίρισμα.
Παρατηρήσεις
- Το ελαιόλαδο επισημαίνει η κυρία Μαρία, να είναι καλής ποιότητας αλλά όχι αγουρέλαιο. Έβαλα εξαιρετικό παρθένο.
- Οι μετρήσεις της κυρία Μαρίας ήταν με ποτήρια αλλά τα μετέτρεψα σε πιο σύγχρονες μονάδες. Αν σας ενδιαφέρει η μέτρηση σε όγκους, ρωτήστε με.
- Επειδή τη δεύτερη φορά μου είχαν τελειώσει τα ξυλάκια κανέλας έβαλα μόνο ένα ξυλάκι και ½ κουταλάκι τριμμένη κανέλα. Μια χαρά ήταν κι έτσι…
- Όπως έχω ξαναγράψει, σε παρασκευές που έχει κυρίαρχο ρόλο το νερό χρησιμοποιώ εμφιαλωμένο νερό ΖΑΡΟΣ, το μόνο μεταλλικό νερό της Κρήτης που έχει αναγνωριστεί ώς το καλύτερο του Κόσμου σε σχετικό διαγωνισμό.
- Ευχαριστώ κι από δω την κυρία Πιτροπάκη για την εξαιρετική συνταγή και όλες τις πληροφορίες που την συμπλήρωσαν!
Η συνταγή περιέχει τοποθέτηση προϊόντος. Προβάλλουμε αποκλειστικά προϊόντα που ταιριάζουν με την φιλοσοφία του site και που χρησιμοποιούμε κι εμείς οι ίδιοι.
Βαγγελιώ Κασσαπάκη
Η Βαγγελιώ, δημιουργός, υπεύθυνη για το βασικό περιεχόμενο και "ψυχή" του site, είναι μαθηματικός, πτυχιούχος της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του Ε.Α.Π. (Σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό) με σεμινάρια και επιμορφώσεις στην "Κρητική Διατροφή" και καταρτισμένη στο πρόγραμμα "Γαστρονομικός Τουρισμός και Διεθνής Γαστρονομία" του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Μαγείρισσα με μεράκι και περιέργεια για τα παλιά και τα καινούρια εδέσματα, τα παλιά και τα καινούρια προϊόντα και υλικά που παράγει η Κρήτη αλλά και όλος ο κόσμος. Κυρίως και πάνω από όλα όπως λέει η ίδια, μητέρα και γιαγιά υπέροχων παιδιών και εγγονιών που ευτυχώς έχουν μάθει να εκτιμούν την καλή κουζίνα και τις σωστές πρώτες ύλες!
