Το smoothie της Αγγελικής (VIDEO)

Μια γιαγιά είναι ταυτόχρονα σπαθί κι ασπίδα*!

Είναι που είναι δύσκολο να μεγαλώνουν τα εγγόνια σου μακριά (λες βέβαια γερά να είναι κι όπου θέλει ας ζουν, αλλά σου λείπουν αφόρητα μερικές φορές), ήρθε και η φετινή πανδημία να το κάνει ακόμη χειρότερο. Όλη η επαφή φέτος περιορίστηκε σε ένα καλοκαιρινό μήνα. Οι υπόλοιπες μέρες «χάθηκαν» σε καραντίνα, χωρίς αγκαλίτσες, χωρίς φιλιά, με αποστάσεις που κρατήθηκαν με νύχια και με δόντια, με τεράστια προσπάθεια.

Σ’ αυτό τον ένα μήνα λοιπόν που αφεθήκαμε, έπρεπε να κάνουμε πράγματα για να ζεσταίνει η ανάμνησή τους την καρδιά μας για καιρό πολύ, και -το χειρότερο- απροσδιόριστο πόσο πολύ! Πολύς μου φαίνεται έτσι κι αλλιώς ο καιρός μακριά τους, μα ήξερα πως όταν η στέρηση φτάσει στο απροχώρητο θα «καβαλικέψω το αεροπλάνο» -έκφραση που συνηθίζουμε όταν κάνουμε κυρίως απρογραμμάτιστα ταξίδια- και θα πήγαινα να τις δω έστω για ένα Σαββατοκύριακο.

Πάει κι αυτό μ΄αυτό που ζούμε! Ποιος το περίμενε πως ενώ σχεδιαζόταν ταξίδια στον Άρη θα φτάναμε να μη μπορούμε να βγούμε από τα σπίτια μας, να μη μπορούμε να βρεθούμε σε κοντινά μας μέρη, να σμίξουμε με αγαπημένα πρόσωπα. Τα κρατούσα στην ποδιά μου κι όλο η γνωστή μαντινάδα σε πληθυντικό όμως αριθμό σκάλωνε στο μυαλό μου!

Ω να χαρώ χαρίνω τα

ω να χαρώ χαρώ τα

και στη ποδιά μου τα βαστώ

και πάλι αναζητώ τα!

«Σταμάτα! Προσπάθησε να χαρείς αυτό το μήνα, δεν είσαι μόνο εσύ, όλος ο κόσμος ανεζητά! Και φέτος πιο πολύ!» Η καταλυτική σοφία της μάνας μου για άλλη μια φορά με ταρακούνησε. Βαλθήκαμε να γεμίσουμε το μήνα και κάναμε πολλά πράγματα. Μα μείνανε και πολλά πίσω, για του χρόνου. Ό,τι μπορούμε, ό,τι πρέπει θα κάνουμε για να είμαστε γεροί να τις έχουμε ξανά. Όσο περνά από το δικό μας χέρι θα το παλέψουμε. Πρώτα εκείνες να είναι γερές, πρώτα τα παιδιά μας και μετά κι εμείς… Όλου του κόσμου τα παιδιά κι εμάς τα δικά μας!

Κάναμε λοιπόν πράγματα… Χτίσαμε αναμνήσεις. Παίξαμε, διαβάσαμε, ζωγραφίσαμε, είδαμε παιδικές ταινίες, κολυμπήσαμε και χτίσαμε πύργους με άμμο, περιηγηθήκαμε στα εξοχάς, φυτέψαμε κολοκυθιές και ντοματιές, α! και μια μπανανιά, μήλον της έριδος ανάμεσά τους αφού ήταν μια όλη κι όλη! Οι τέσσερεις μας! Παππούς-γιαγιά- Αγγελικούλα- Ευαγγελία. Κανένας συγχρωτισμός, πουθενά δεν τα πήγαμε φέτος τα κοριτσάκια μας. Και στην παραλία ακόμη, αποστάσεις κρατούσαμε από τα άλλα παιδάκια. Εκεί που τα προηγούμενα χρόνια επιδιώκαμε τις παρέες και την κοινωνικοποίηση, φέτος  λες και τις είχαμε δεμένες δίπλα μας.

Γεμίσαμε όμως τις μέρες μας αλλιώς. Ακόμη και υφαντά φτιάξαμε σε μικροσκοπικούς παιδικούς αργαλειούς. Εξοπλίσαμε για τα καλά το κουκλόσπιτό τους με χαλιά και κουβέρτες! Ζυμώσαμε, μαγειρέψαμε, φτιάξαμε γλυκά, φαγητά, και επιδόρπια (η μικρή μικρή πάντα θέλει επιδόρπιο!) με πραγματικά και φανταστικά υλικά! Παίξαμε μπουγέλα και χορέψαμε και τραγουδήσαμε, από το “νιάου βρε γατούλα” και το “τσιου τσίου τσίου κάνει και τινάσει τα φτερά” ως το “βάρκα στο γιαλό” και το “δελφινοκόριστο”.  Ήπιαμε “καφέδες” και “τσάγια” σε μικροσκοπικά φλυτζανάκια και το παρακάναμε με τα kinder έκπληξη (μαμά-μπαμπά αυτό δεν το διαβάσατε).

Η επιθυμία της Αγγελικής για βίντεο με συνταγή εκφράστηκε από την πρώτη μέρα. Να τη φτιάξει αυτή, όχι η γιαγιά! Η Αγγελική μου “τόχει” με την κουζίνα. Από μια σταλιά μαγειρεύαμε και ζυμώναμε. Μέχρι και ποδίτσα σαν της Μπενεντέτας έχουμε “Αngelikoula chef”, από τη Ρώμη αγορασμένη.

-Να κάνουμε λουκουμάδες;

-Όχι είναι δύσκολο, είναι επικίνδυνο το καυτό λάδι. Εξίμισι χρόνων είσαι!

-Να κάνουμε τα κουλουράκια παραλίας;

-Μα αφού ξέρεις πως αυτό το έχουμε! Άσε θα σκεφτώ εγώ και θα σου πω…

Η πρόταση για το είδος του παρασκευάσματος ήταν δική μου μα η σύνθεση, η παρασκευή και το σερβίρισμα ήταν της Αγγελικούλας μου. Θα έπρεπε να καταγράφω τους διαλόγους που προηγήθηκαν του γυρίσματος για να δείτε με πόση σαφήνεια διατύπωσε η chef μου τη συνταγή της!

Το smoothie βγήκε υπέροχο,  το απόλαυσαν και οι δυο τους, παρόλο που είναι πολύ δύσκολες στο γάλα… Η chef όταν το δοκίμασε, το μόνο που είχε να προσθέσει ήταν «Χμ, θα ήθελε λίγη σοκολάτα ακόμη…».

«Θέλω κι εγώ βιντεάκι, να φτιάξω κι εγώ» διεκδίκησε η μικρή. «Του χρόνου, καλό μου, του χρόνου εσύ, να είμαστε καλά, να είμαστε πάλι εδώ. Σήμερα θα σου δώσει η Αγγελική από το δικό της». Κι από μέσα μου: «Να είμαστε καλά, να έχει τελειώσει αυτό Θεέ μου, όλο βόλτες κι εκδρομές θα κάνουμε του χρόνου, ποια βιντεάκια…».

Φύγανε… Άδεια φωλιά πάλι (το ξέρατε ότι για τους ψυχολόγους υπάρχει «σύνδρομο άδειας φωλιάς» όταν αδειάζει το σπίτι από παιδιά κι εγγόνια;). Το βιντεάκι όμως η Αγγελικούλα μου το περιμένει, και σήμερα το ανεβάζουμε με τη βεβαιότητα ότι πολλά παιδάκια θα φτιάξουν αντίστοιχα  smoothies με τα φρούτα της επιλογής τους και θα πιουν πιο ευχάριστα το γάλα τους!