Κοκκινιστό μοσχάρι με χοντρά μακαρόνια

Κλασικό κυριακάτικο πιάτο!

-Πώς κάνετε το κοκκινιστό κυρία Vita;

-Εξαρτάται από το κρέας. Αλλιώς το κάνω αν έχω αίγα στο τέλος του καλοκαιριού, αλλιώς φτιάχνω το κοκκινιστό κοτόπουλο και το μοσχαράκι.

-Το έχετε στο site υποθέτω, ε;

Κι εκεί συνειδητοποιείς ότι όχι, στο site υπάρχει μόνο το κοκκινιστό με αίγα, το πιο αγαπημένο δικό μου, αλλά λιγότερο αγαπημένο στα παιδιά αφού έχει κοκκαλάκια και κάπως πιο βαριά μυρωδιά. Ο διάλογος ήταν ανάμεσα σε μένα και μια νέα μαγείρισσα που τα παιδιά της είναι μικροί μαθητές. Μου είπε πόσο χρήσιμες της είναι αυτές οι αναρτήσεις με τα οικογενειακά μαμαδίστικα πιάτα, τα πιο κλασικά του κυριακάτικου τραπεζιού και πόσο χρήσιμα βρήκε τα videos με την μπεσαμέλ και το παστίτσιο. Για τις νέες μαμάδες και ειδικά για όσες δεν έχουν μάθει από μικρές να μαγειρεύουν κυρίως λόγω σπουδών, δεν είναι όλα αυτονόητα. Αποφάσισα λοιπόν να φτιάξω μερικά κλασικά αγαπημένα κυριακάτικα πιάτα για τις λιγότερο έμπειρες μαγείρισσες που με εμπιστεύονται.

Της υποσχέθηκα ότι θα δημοσιεύσω όσο πιο γρήγορα μπορέσω κι άλλα τέτοια φαγάκια και πρώτο και καλύτερο (;) αυτό που αγαπούν τα πιο πολλά παιδιά, το κοκκινιστό μοσχαράκι με χοντρά μακαρόνια. Το μοσχαράκι είναι το κρέας που αγαπούν τα παιδιά γιατί δεν έχει κόκκαλα οπότε είναι η πρώτη μου επιλογή σε τραπέζια με παιδιά, όσο κι αν αγαπώ τα «ωζίστικα» κρέατα.    Θα μου πείτε, ποια η διαφορά ανάμεσα στα άλλο κοκκινιστό, αυτό με την αίγα;

Εδώ είναι που θα υποστηρίξω ότι οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά και στην μαγειρική. Η αίγα είναι από δικού της ένα κρέας με έντονη γεύση. Αν είναι καλής ποιότητας δεν θέλει πολλά «στολίδια». Άντε λίγο φρεσκοτριμμένο πιπεράκι μαζί με την –κατά προτίμηση- φρέσκια ντομάτα και τίποτε άλλο. Ακόμη, η αίγα μαγειρεύεται με τα κόκκαλα, γεγονός που δίνει πρόσθετη νοστιμιά στο αποτέλεσμα.Το μοσχαράκι αν δεν το αρτύσουμε λίγο παραπάνω μάλλον αδιάφορο θα βγει. Κι αν η σάλτσα του δεν είναι πηκτή και πλούσια δεν ξέρω πόσο θα νοστιμίσει τα μακαρόνια μας.

Φτιάχνω λοιπόν το κοκκινιστό μου μοσχαράκι όλες τις εποχές (ενώ η αίγα μάλλον είναι καλύτερη τέλος του καλοκαιριού-αρχές Φθινοπώρου με φρέσκια ντομάτα όπως είπαμε). Χρησιμοποιώ τα μπαχαρικά που βάζουμε οι περισσότεροι στο κλασικό ελληνικό ροστμπίφ ή ροζμπίφ όπως το λένε συνήθως οι παλιότερες. Και ναι, το διαφοροποιώ από το roast beef το εγγλέζικο γιατί ενώ το δικό μας περιέχει άφθονη σάλτσα, το αυθεντικό εγγλέζικο δεν είναι κόκκινο.

Και δεν το διαφοροποιώ μόνο εγώ, τον ίδιο διαχωρισμό κάνει ο Ν. Τσελεμεντές στον οποίο οφείλεται η εισαγωγή πολλών τέτοιων πιάτων στην κουζίνα μας και η προσαρμογή τους στα ελληνικά δεδομένα. Αναφέρει μάλιστα δύο διαφορετικές συνταγές στο συνταγολόγιό του. Φυσικά δεν το λέω στον τίτλο ροζμπίφ γιατί εγώ τις περισσότερες φορές το μαγειρεύω σε μερίδες και όχι ολόκληρο το κομμάτι του κρέατος (θα γίνει κάποια στιγμή και αυτό, σε άλλη ανάρτηση γιατί όπως είπαμε οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά).

Έχουμε και λέμε λοιπόν…