Μαρμελάδα λεμόνι

Τρία υλικά για μια αρωματική, διάφανη και πολυχρηστική μαρμελάδα!

Επαναφορά με μια γλυκιά συνταγή. Αν και η μέρα σήμερα ζητά κοψίδια και τσικνίσματα, προτίμησα κάτι γλυκό σήμερα, έτσι, και για να ξορκίσω άσχημες εμπειρίες των τελευταίων ημερών. Άλλωστε είναι ήδη πολλές οι φίλες του blog που έχουν ζητήσει την δική μου εκδοχή σε μια κλασική πια μαρμελάδα.

Από τα πρώτα πράγματα που έμαθα στα αγγλικά –ίσως γιατί από μικρή με ενδιέφερε ό,τι είχε σχέση με τη γαστρονομία- ήταν ότι στην αγγλική γλώσσα marmalade λένε μόνο τις μαρμελάδες με εσπεριδοειδή. Όλες τις άλλες τις λένε jam. Έχουν βέβαια και τα jelly. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι κατά μία ερμηνεία η λέξη marmalade προέρχεται από το πορτογαλικό marmelo που προέρχεται από το λατινικό  melimelum που προέρχεται από το ελληνικό μελίμηλον, δηλαδή πάλι  …Πορτοκάλος το κάναμε! Η λέξη  “μελίμηλον” αναφέρεται και σε συνταγές του Διοσκουρίδη και  του Παλλάδιου.

Οι ιστορικοί της γαστρονομίας λένε ότι πρώτοι οι Έλληνες έβρασαν κυδώνια με μέλι και παρασκεύασαν πηκτό πολτό –κάτι σαν το σημερινό κυδωνόπαστο υποθέτω- το οποίο εξέλιξαν οι Ρωμαίοι. Τα γλυκά του κουταλιού, οι κομπόστες και οι γλυκείς πολτοί φρούτων συνηθίζονταν και στο Βυζάντιο, και εξελίχτηκαν σημαντικά κατά τον 10^ο  και 11^ο αιώνα με κύριο γλυκαντικό το μέλι και τα εψήματα.  Αναφορές σε μαρμελάδα που βρίσκονται σε βιβλία της συνταγών   του 15^ου και του 16^ου αιώνα, αφορούν κυρίως σε μαρμελάδα κυδώνι ενώ υπάρχει και συνταγή του 1587 και για μαρμελάδα ροδάκινο.

Οι μαρμελάδες όμως εσπεριδοειδών επινοήθηκαν στην Σκωτία με πρώτη και καλύτερη (κατά τη γνώμη μου) τη μαρμελάδα νεράντζι (Seville oranges). Προσεχώς μάλιστα θα αναρτήσω την δική μου παραλλαγή.

Δύο είναι οι εκδοχές για την παρασκευή της μαρμελάδας  του νεραντζιού από τις σκωτσέζες νοικοκυρές: Η πρώτη αφορά την βασίλισσά τους Μαίρη, που όταν αδιαθέτησε σε ένα ταξίδι της από τη Γαλλία στη Σκωτία, ο γιατρός της της έδωσε νεράντζι με ζάχαρη και η αδιαθεσία της ξεπεράστηκε. Έτσι από τη φράση “Marie est malade” (η Μαρία είναι άρρωστη) το παρασκεύασμα ονομάστηκε μαρμελάδα και εξελίχθηκε στην αγαπημένη μαρμελάδα των Σκωτσέζων.  Σε άλλη εκδοχή αναφέρεται ότι ένα ισπανικό καράβι που μετέφερε νεράντζια βούλιαξε στις ακτές της Σκωτίας και οι νοικοκυρές βρήκαν αυτόν τον τρόπο για να διατηρήσουν τις τεράστιες ποσότητες φρούτων που αναπάντεχα έπεσαν στα χέρια τους.

Την ίδια  πάνω κάτω συνταγή  ακολούθησαν και στα υπόλοιπα εσπεριδοειδή. Η μαρμελάδα τους δεν άργησε  να εμπλουτιστεί με διάφορα υλικά (από  ουίσκι ως αρισμαρί και διάφορα άλλα αρωματικά βάζουν σε κάποιες παραλλαγές. Δείτε τα link…) και να διαδοθεί και στο υπόλοιπο Νησί.  Η συνταγή μου λοιπόν γι αυτές τις μαρμελάδες δεν μπορούσε παρά να επηρεαστεί από τις σκωτσέζικες συνταγές. Κρύβουν τεράστια εμπειρία και εξαιρετική γνώση του υλικού .

Ενώ loip;on για τις μαρμελάδες πορτοκαλιού  (πρώτη και δεύτερη) και τη μαρμελάδα μανταρινιού ακολουθώ το γενικό τρόπο για όλες τις μαρμελάδες μου, στα νεράντζια, τα λεμόνια και τα γκρέιπ φρουτ  οι συνταγές μου είναι παραλλαγή και προσαρμογή  συνταγής  που είχα βρει σε παλιό εγγλέζικο βιβλίο που είχε πέσει στα χέρια μου. Με μια διαφορά: εγώ τα ξεπικρίζω τα φρούτα μου πολύ περισσότερο από  όσο προτείνουν οι σκωτσέζοι . Εκείνοι στις περισσότερες παραλλαγές που έχω δει (και στο παλιό βιβλίο) δεν ξεπικρίζουν καθόλου ! Νομίζω ότι οι λιγότερες πικρές μαρμελάδες είναι πιο κοντά στα δικά μας γαστρονομικά γούστα, αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικών επιλογών. Ας δούμε λοιπόν υλικά και διαδικασία όπως την έχω προσαρμόσει στα δικά μας δεδομένα.