Τσουρέκια με ζύμωμα, αλλά χωρίς κόπο!

Τα πιο ξεκούραστα τσουρέκια που έχω φτιάξει, σε ελάχιστο χρόνο! Και γεμιστά!   

Τα τσουρέκια  και γενικά τα …τσουρεκοειδή όπως λέω αυτά τα γλυκά ψωμιά με μαγιά, είναι από τα πιο αγαπημένα αρτοσκευάσματα της οικογένειάς μου. Τα φτιάχνω όλο το χρόνο και με διάφορες συνταγές. Ποτέ δεν πάνε χαμένα. Πολύ ή λιγότερο επιτυχημένα, αφράτα ή πιο ψωμένια, νηστίσιμα ή αρτυμένα όλα τα έχουμε δοκιμάσει. Άλλωστε ήδη στο site υπάρχουν δύο συνταγές, με φυσικό προζύμι και με μαγιά!

Όταν φτιάχνω συνταγή με μαγιά, δεν φτιάχνω μεγάλη ποσότητα, το πολύ ένα κιλό αλεύρι και τα τελευταία χρόνια περίπου 640 gr, αφού πολλές από τις συνταγές μου αναφέρονται σε ποσότητες που αφορούν την οκά (1280 gr)  οπότε τις μοιράζω στα δύο.  Γίνονται 3 κανονικά, προς μεγάλα τσουρέκια οπότε δεν προλαβαίνουν να μπαγιατέψουν.

Αυτή την συνταγή την επεξεργάζομαι από πέρυσι τέτοιο καιρό. Την τεχνική του ζεστάματος των υλικών σε κατσαρόλα μου τη θύμισε μια πολύ διακεκριμένη ηρακλειώτισσα κυρία, που δεν θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω τώρα το όνομά της, με τη σημείωση ότι η συνταγή της είχε δοθεί από κυρία με καταγωγή από τη Σμύρνη.  Την ίδια τεχνική εφάρμοζε και η ηλικιωμένη σμυρνιά σπιτονοικοκυρά μου σε διαμέρισμα που έμενα στην Άνω Τούμπα της Θεσσαλονίκης στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Παρόλο που δοκίμασα τη συνταγή που μου δόθηκε πέρυσι και τη βρήκα εξαιρετική κι αυτή (θα σας τη δώσω άλλη φορά, με την άδειά της), ανέτρεξα στα παλιά μου κιτάπια και βρήκα την παλιά εκείνη της σπιτονοικοκυράς μου. Η δόση της ήταν για 2 οκάδες αλεύρι αλλά εγώ έφτιαξα το ¼, τα 640gr που σας έλεγα παραπάνω.  Παρεμπιπτόντως, η ηλικιωμένη Σμυρνιά μου είχε δώσει εξαιρετική συνταγή για σουτζουκάκια και για σαλιγκάρια στιφάδο και μου είχε ζητήσει να της φέρω από τα δικά μας για να το μαγειρέψει! Το είχα ξεχάσει και βρήκα και αυτό το χαρτάκι στο κουτί με τα αποκόμματα συνταγών εκείνης της εποχής, οπότε αναμείνατε…

Η αλήθεια είναι ότι έχω φτιάξει πάνω από πέντε φορές αυτά τα τσουρέκια από πέρυσι μέχρι να καταλήξω στο τελευταίο άκρως επιτυχημένο κατά τα δικά μας γούστα αποτέλεσμα. Εκείνο που θεωρώ ότι ήταν καθοριστικό στην επιτυχία αυτών των τσουρεκιών είναι τα ξεκουράσματα της ζύμης που ήταν αρκετά πριν από το πρώτο ανέβασμα.

Έτσι, ενώ ζυμώθηκε – ή καλύτερα διπλώθηκε- αρκετά,  δεν  με κούρασε καθόλου αφού την άφηνα να ξεκουράζεται λίγα λεπτά κάθε φορά. Μπορώ να πω ότι το τέχνασμα προέκυψε τυχαία, όταν κάποια από τις φορές που τα έφτιαξα χρειάστηκε να σταματήσω την παρασκευή  τους πολλές φορές λόγω αλλεπάλληλων τηλεφωνημάτων που δεν μπορούσα να αποφύγω! Με αυτή την τακτική το κολλώδες και πολύ μαλακό ζυμάρι μου έγινε ελαστικό χωρίς καθόλου κόπο και πλάστηκε πολύ εύκολα.

Δεν έχω ψάξει να βρω πώς η χημεία ερμηνεύει αυτή τη συμπεριφορά της γλουτένης (θα το κάνω σε περιόδους που θα έχω λιγότερο φόρτο εργασίας) αλλά χονδρικά τις επόμενες φορές που τα έφτιαξα λειτούργησα ως εξής: Έκανα 5-6 διπλώματα στη ζύμη,  την άφηνα να ξεκουραστεί 5-6 λεπτά, ξαναδίπλωνα 5-6 φορές, ξανά ξεκούραση κ.ο.κ.  Όλο αυτό πήρε κανένα μισάωρο, μέσα στο οποίο ήπια τον καφέ μου, απάντησα σε 2-3 σχόλια στο fb και εδώ, και γενικά ασχολήθηκα και με άλλα πράγματα!

Την πρώτη φορά δεν χρησιμοποίησα μίξερ, ζύμωσα στο χέρι. Τη δεύτερη, μετά τα 2-3 πρώτα ξεκουράσματα χρησιμοποίησα το μίξερ του χεριού με το εξάρτημα για τις ζύμες. Έπρεπε να δείτε τη διαφορά ανάμεσα στο πρώτο ζύμωμα και στο τελευταίο! Πώς μαζευόταν η ζύμη γύρω από τα ελάσματα και γινόταν μπάλα, πώς είχε αναπτυχθεί το πλέγμα της γλουτένης! Ξεκούρασα ακόμη και τα κορδόνια στα οποία χώρισα το ζυμαράκι μου και τα τσουρέκια μου πλάστηκαν πανεύκολα!

Ας δούμε λοιπόν τα υλικά και τη διαδικασία: