Τηγανητές ελιές ή τα κοτσύφια της γιαγιάς Δ.

Μια συνταγή και μια ακόμη ιστορία!

Ανάποδα θα γράψω σήμερα τη συνταγή μου. Πρώτα την «εκτέλεση»  και μετά τα υλικά. Το «επί το έργον» συμπεριλαμβάνεται στην ιστορία όπως θα δείτε.

Η Νίνα ήταν λίγες τάξεις πιο μπροστά από μας στο σχολείο. Με την αδελφή της τη Δήμητρα  ήμασταν φίλες και συμμαθήτριες και ανταλλάσσαμε συχνά πυκνά επισκέψεις.  Έτσι θυμάμαι πολύ καλά όλη την οικογένεια και φυσικά τη γιαγιά της ιστορίας.

Η Νίνα ήταν από τις καλύτερες μαθήτριες που πέρασαν από το σχολειό μας εκείνα τα χρόνια. Παράδειγμα  την έφερναν στις μικρότερες οι καθηγητές και οι γονείς μας.  Και το απέδειξε περνώντας από τις πρώτες στο Πανεπιστήμιο.  Η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα αλλά δεν χαθήκαμε ολότελα μιας και τα κορίτσια έρχονταν πότε πότε  κάτω. Μάθαινα και νέα τους από συγγενείς τους που έβλεπα εδώ.

Από τα καλά του fb η επανασύνδεση με παλιούς φίλους κι έτσι ξαναβρεθήκαμε και τα λέμε πιο συχνά, έστω και διαδικτυακά. Με αφορμή τη γνωστή πια βράβευση, η «κουβέντα» ήρθε στις συνταγές. Είπα   στη Νίνα ότι το ζητούμενο για μένα είναι κυρίως «συνταγές και ιστορίες» μαζί. Με τη  γενναιοδωρία που πάντα τη διέκρινε μου εμπιστεύτηκε  μια συνταγή με   ιστορία  από την οικογένειά της.

Μια εξαιρετική νηστίσιμη συνταγή που ενώ την έφτιαξα μόλις την έμαθα, την κράτησα για να τη δημοσιεύσω πρώτη πρώτη τη Μεγάλη Σαρακοστή. Ήρθε λοιπόν η ώρα της. Εις μνήμην λοιπόν της γιαγιάς Δημητρίας, σας παραθέτω αυτούσια τα λόγια της Νίνας:

Συνταγές και ιστορίες Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή. Η γιαγιά Δημητρία ήθελε να νηστεύωμε, κι εμείς πρόθυμα ακολουθούσαμε την παράδοση, από αγάπη στη γιαγιά. Δεν ήθελε βέβαια μεγάλη προσπάθεια, διότι τα νηστίσιμά της ήταν πεντανόστιμα.

-Σήμερα σας έχω σαρακοστιανό μεζέ… κοτσύφια!!! μας είπε. Απορήσαμε. Το πιάτο αυτό ήταν εξαιρετικό. Γιατί το λέγανε κοτσύφια ενώ δεν είχε σχέση με τα συμπαθητικά πουλάκια, δεν γνώριζε .

Συνέχεια: Στο τηγάνι βάζομε ελαιόλαδο και το αφήνωμε να κάψει κατά τα γνωστά. Ρίχνομε στο καυτό λάδι ελιές ( όχι τσακιστές) Φέρνομε δυο τρεις βόλτες τις ελιές στο τηγάνι και ρἰχνομε λίγη ρίγανη. Έχομε λειώσει πελτέ ντομάτας ( αυτός που φτιάχναμε τότε ήταν ο καλύτερος) μέσα σε κρασί και το ρίχνομε στο τηγάνι. Ανακατεύομε λίγο ακόμη, να εξατμιστεί το κρασί, και κλείνομε τη φωτιά. Βουτούσαμε ψωμάκι ζυμωτό στη σάλτσα και τρώγαμε τις τηγανητές ελιές. Νοστιμιά και θερμίδες φυσικά!!! Αξίζει τον κόπο!!! Αν δεν το ξέρεις το φαγητό, το δοκιμάζεις και το συμπεριλαμβάνεις στις συνταγές σου. (Πηγαίνει με παξιμάδι και ρακή.) Σου μεταβιβάζω όλα τα μαγειρευτικά επί τούτου δικαιώματα!!!!

Δεν έχω να πω πολλά, η Νίνα τα είπε όλα, ακόμη και για τα συνοδευτικά. Μόνο τις ποσότητες των υλικών που έβαλα σας δίνω εγώ, και την πληροφορία ότι το τηγάνισμα έγινε σε μέτρια θερμοκρασία (στο 6 της κουζίνας με max το 9). Πριν τις βάλω στο τηγάνι τις ξέπλυνα και τις άπλωσα σε χαρτί κουζίνας για να μην έχουν νερά και τινάξουν το καυτό λάδι του τηγανιού.

Ένας νηστίσιμος μεζές για όσους δεν κάνουν δίαιτα. Όχι  για τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά γιατί δύσκολα μπορεί να σταματήσει κανείς να βουτάει στη νόστιμη σάλτσα αυτού του πιάτου…

Κι αν κάπου σας το σερβίρουν, πείτε ένα «Θεός σχωρέσει» για τη γιαγιά Δημητρία, η συνταγή της  θα είναι. Δεν είδα τηγανητές ελιές  με αυτόν τον τρόπο σε κανένα άλλο site!

Και μια παρατήρηση όλη κι όλη: θα δοκιμάσω τη συνταγή και με σταφιδολιές και με  «μανάκια» και θα συμπληρώσω τα συμπεράσματα.

Ευχαριστώ κι από δω τη Νίνα που μου εμπιστεύτηκε με τόσο γενναιόδωρο τρόπο την οικογενειακή συνταγή και την ιστορία της.

Και με όσα συμβαίνουν γύρω μας , μέρες που είναι, υπενθυμίζω απόσπασμα   από το Ευαγγέλιο του Μάρκου

…πᾶν τὸ ἔξωθεν εἰσπορευόμενον εἰς τὸν ἄνθρωπον οὐ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι; ὅτι οὐκ εἰσπορεύεται αὐτοῦ εἰς τὴν καρδίαν, ἀλλὰ εἰς τὴν κοιλίαν, καὶ εἰς τὸν ἀφεδρῶνα ἐκπορεύεται, καθαρίζον πάντα τὰ βρώματα. ἔλεγε δὲ ὅτι Τὸ ἐκ τοῦ ἀνθρώπου ἐκπορευόμενον, ἐκεῖνο κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον. ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη·  πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐκπορεύεται καὶ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον.”

Ας το ερμηνεύσει ο καθένας όπως νομίζει!