Κέικ ή cupcakes με γλυκοκολοκύθα

Σαν σιροπιαστά!

Η πρώτη ανάρτηση του Οκτώβρη δεν θα μπορούσε φέτος να είναι αλμυρή. Περιμένω τόσα απ’ αυτό το μήνα που θέλω να τον γλυκάνω. Κι επειδή δεν θέλω να ξεφύγω τελείως από τα παραδοσιακά , επέλεξα αυτά τα μικρά κέικ με πουρέ κολοκύθας , cup cakes θα τα λέγαμε με τη σύγχρονη ορολογία.  Εύκολα και νόστιμα με την υγρασία που έχουν τα περισσότερα κέικ που περιέχουν κολοκύθα ή καρότα ή φρούτα, «φεύγουν» πριν προλάβουν να μπαγιατέψουν και δύσκολα θα καταλάβει κάποιος ότι  το υλικό που τα κάνει σιροπιαστά είναι η κολοκύθα.

Πίτες με γλυκοκολοκύθα αλμυρές και γλυκές έφτιαχναν ανέκαθεν σε όλη την Ελλάδα. Με φύλλο ή χωρίς φύλλο. Οι συνταγές για κέικ είναι πιο σύγχρονες αλλά όχι εντελώς καινούριες. Έχουν μπει πια στις κουζίνες μας με τις προσαρμογές που γίνονται συνήθως  όταν μια συνταγή μεταναστεύει… Ήδη από τη δεκαετία του 1970 κάποια γυναικεία περιοδικά δημοσίευαν συνταγές για τέτοια κέικ εισαγόμενες υποθέτω.

Από τότε συνέλεγα συνταγές απ’ όλα τα περιοδικά –ξένα και ελληνικά- που έπεφταν τα χέρια μου. Η μάνα μου αγόραζε κάποιο καλό και διάσημο περιοδικό  ποικίλης ύλης  της εποχής και όταν επρόκειτο να πετάξει παλιά τεύχη εγώ έκοβα τις συνταγές (της Χ. Παραδείση οι περισσότερες) και τις κολλούσα σε ένα τετράδιο με μια κόλλα τόσο κακής ποιότητας που όταν αργότερα θέλησα να τις χρησιμοποιήσω οι σελίδες είχαν κολλήσει μεταξύ τους . Παρόλα αυτά αρκετές συνταγές σώθηκαν και μεταφέρθηκαν στα τετράδια των συνταγών μου.

Επίσης λόγω της δουλειάς της αγόραζε πολλά ελληνικά και ξένα περιοδικά με πλέξεις και εργόχειρα που συνήθως είχαν και σελίδες με συνταγές. Τεύχη των Burda,  Mani di fata, Εργόχειρο, Εκείνη, Το πλεκτό, ακόμη βολοδέρνουν σε αποθήκες και παλιά κιβώτια. Αυτά απαγορευόταν να καταστραφούν αλλά κάποιες από τις συνταγές τους δοκιμαζόταν κατά τις  εφηβικές μου μαγειρικές προσπάθειες και περνούσαν στα τετράδιά μου.

Αυτή λοιπόν η συνταγή είναι από πολύ παλιά στα τεφτέρια μου. Τόσο παλιά που δεν βρισκόταν μαύρη ζάχαρη στα μέρη μας όταν την πρωτόφτιαξα, οπότε άρχισαν οι πρώτες αλλαγές. Ήταν σ’ ένα περιοδικό που είχε φέρει στη μαμά μου μια  πολυταξιδεμένη συγγενής  (όπως και μια εξαιρετική βελουτέ σούπα με γλυκοκολοκύθα που θα δημοσιευτεί εν καιρώ…) και επειδή το vegetable oil και η brown sugar που περιείχε δεν ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθούν-το πρώτο από άποψη, η δεύτερη από ανυπαρξία στην  περιοχή μας εκείνη την εποχή-  οι αλλαγές άρχισαν από την πρώτη κιόλας εκτέλεση.

Εκ των υστέρων υποθέτω ότι το περιοδικό πρέπει να ήταν αμερικάνικο. Το vegetable oil αντικαταστάθηκε με ελαιόλαδο και η καστανή ζάχαρη με ένα μείγμα λευκής ζάχαρης  και μελιού που εξακολουθώ να χρησιμοποιώ γιατί θεωρώ  ότι ταιριάζει καλύτερα από την καστανή ζάχαρη τελικά. Ίσως είναι και η δύναμη της συνήθειας. Επίσης προστέθηκαν σταφίδες και κάποιες φορές καρύδια (όταν μεγάλωσαν τα παιδιά) με τη σιγουριά ότι οι γεύσεις ταιριάζουν αφού είναι ο γνωστός ο συνδυασμός τους στην ελληνική εκδοχή της γλυκιάς κολοκυθόπιτας.  Για συντόμευση του χρόνου ψησίματος πολλές φορές αντί για ένα μεγάλο κέικ μείγμα μοιράστηκε σε μικρά φορμάκια, σε ατομικές μεριδούλες!

Φέτος που οι γλυκοκολοκύθες μας έχουν πέσει πολλές- μέχρι στιγμής τηγανίσαμε, καταψύξαμε, ψήσαμε για σαλάτα και έπεται συνέχεια- φτιάξαμε και πουρέ κολοκύθας από τον οποίο ένα μέρος χρησιμοποιήθηκε για τα μικρά κεκάκια της συνταγής. Μιας και είναι η εποχή της, φτιάξτε τα και δοκιμάστε τα σερβιρισμένα με λίγο επιπλέον μέλι! Όσοι τα πρωτοδοκιμάζουν δύσκολα αντιλαμβάνονται την ύπαρξη της κολοκύθας αν δεν την αποκαλύψουμε!