Σοφαγάδα ή συμπεθεριό (ή τουρλού ή μπριάμ)

Η μια γιαγιά μου το έλεγε σοφεγάδα, η άλλη τουρλού. Στα δυτικά του νησιού το λένε συμπεθεριό γιατί συγγενεύουν (εξ αγχιστείας) τα λαχανικά.
Σαν ανέκδοτο, κυκλοφορεί η ιστορία ότι νεόκοπη Αθηναία (εκ Κρήτης καταγόμενη) τη δεκαετία που όλη η επαρχία αναζητούσε την τύχη της στην Αθήνα, επέστρεψε στα πάτρια εδάφη το επόμενο καλοκαίρι της μετανάστευσής της. Όταν τη ρώτησε η γειτόνισσά της η Καλλιόπη “Ήντα* δα ψήσεις** σήμερα Μαρικάκι;” απάντησε περισπούδαστα: Μπριάμ, καλέ κυρία Πόπη μου.
Η καημένη η γειτόνισσα αναρωτήθηκε τι είναι αυτό το καινούργιο φαΐ, και την ώρα του φαγητού την έκανε την αδιακρισία της και επισκέφτηκε το Μαριώ (παρεμπιπτόντως Μαίρη το λέγανε τώρα πιά).
Όταν είδε το γνωστό της τουρλού σερβιρισμένο στα πιάτα  δε μίλησε  μα στη βεγγέρα το βράδυ τη κουτσομπόλεψε δεόντως:
Εμ είπα κι εγώ! αφού ήκαμε*** εμένα Πόπη, γιάντα**** να μη κάμει και το τουρλού μπριάμι.

Το φαγητό αυτό δεν έχει συγκεκριμμένη συνταγή.Στην ουσία θα μπορούσε να πει κανείς βάλετε ό,τι λαχανικό θέλετε, από λίγο. Συνηθιζόταν στο τέλος της εποχής όταν στο περβόλι η παραγωγή έπεφτε (δεν είχαμε βλέπετε θερμοκήπια να τρώμε κολοκύθια και μελιτζάνες τα Χριστούγεννα). Δεν έφτανε λοιπόν ένα μόνο λαχανικό για να κάνει κανείς ολόκληρη μαγεριά οπότε ανακάτευε ότι έβρισκε. Τώρα βέβαια το φτιάχνουμε όλο το χρόνο αλλά αυτή την εποχή έχει άλλη χάρη ιδίως αν τα λαχανικά είναι από τον κήπο μας. Παρόλο που το διαδίκτυο είναι γεμάτο με συνταγές αυτού του φαγητού σας δίνω και τη δική μου- στη τελευταία του εκδοχή γιατί είπαμε: ό,τι έχουμε γενικά (θεωρώ όμως ότι ντομάτα και κρεμμύδι είναι εκ των ων ουκ άνευ).