Ζυμαρόπιτα ή αλευρόπιτα

Η πιο εύκολη τυρόπιτα που έχω φτιάξει!

Δεν θα προσδιορίσω προέλευση γιατί όπως είδα αντίστοιχες πίτες φτιάχνουν από την Ήπειρο ως τη Θεσσαλία. Ετούτη εδώ η συνταγή μου δόθηκε ως ζαγορίσια αλευρόπιτα, αλλά όπως είδα ακόμη και στα Ζαγοροχώρια υπάρχουν διάφορες αλευρόπιτες. Όλες στην ίδια λογική των τεσσάρων απλών υλικών αλεύρι-βούτυρο-αυγά-φέτα, αλλά με διαφορετικές τεχνικές παρασκευής.

Το έχω ξαναγράψει, μέσα από αυτό το site έδωσα και πήρα, δίνω και παίρνω… Έχω την τιμή και τη χαρά, όποτε δημοσιεύω καινούρια ή κοινοποιώ παλιά συνταγή να σχολιάζουν και να δίνουν πληροφορίες φίλες και φίλοι από όλη την Ελλάδα, προτείνοντάς μου δικές τους παραλλαγές ή αντίστοιχα με τα κρητικά εδέσματα της περιοχής τους. Με συγκινεί η εμπιστοσύνη τους και σέβομαι κάθε συνταγή και πληροφορία που μου δίνουν. Πολύτιμα δώρα που δείχνουν την αμοιβαία εκτίμηση ανάμεσά μας. Γι αυτό και δεν θα κλείσουν ποτέ τα σχόλια σ’ αυτό το site… Γιατί η αλληλεπίδραση και η επικοινωνία είναι πολύτιμα στις μέρες μας!

Έτσι τις Κυριακές του φετινού Τριωδίου, εκτός από τις δικές μας μυζηθρόπιτες με γλυκιά και με ξινή μυζήθρα, μπήκαν στο τραπέζι μας πανωμερίτικες πίτες υπέροχες και πεντανόστιμες. Διάλεξα και θα δημοσιεύσω αυτήν την εβδομάδα μια στεριανή και μια νησιώτικη, αλμυρή και γλυκιά αντίστοιχα. Να εμπλουτίσω λίγο και τη στήλη του site με τα «Πανωμερίτικα»! Μεθαύριο θα δείτε και τη γλυκιά. Και οι δυο είναι ιδανικές για την Κυριακή της Τυρινής. Εύκολες, νόστιμες και σχετικά οικονομικές.

Τη συνταγή τούτη μου την έδωσε φίλη κάτοικος Αθηνών με καταγωγή από τα Ζαγοροχώρια και μάλιστα τα υλικά όπως μου δόθηκαν ήταν μετρημένα «με το μάτι». Την έφτιαξα δυο φορές για να μετρήσω με σχετική ακρίβεια τις ποσότητες. Ψάχνοντας στο ίντερνετ και στα βιβλία μου, είδα ότι η ζυμαρόπιτα έχει κι άλλα πολλά ονόματα, όπως αλευρόπιτα, κουρκουτόπιτα, κασιόπιτα, κασάτα και πολλά πολλά ακόμη. Επιβεβαίωσα για μια ακόμη φορά τη διαπίστωσή μου ότι ακόμη και οι πιο παραδοσιακές συνταγές εμφανίζονται με παραλλαγές, μπορεί κι από σπίτι σε σπίτι!

Ελάχιστες διαφορές στα υλικά όπως προανέφερα, ουσιαστικές –κατά τη γνώμη μου- διαφορές στην τεχνική. Σε άλλες μπαίνει ο χυλός σε καυτό βουτυρωμένο ή λαδωμένο ταψί, σε άλλες το ταψί είναι κρύο και το βούτυρο μπαίνει από πάνω. Όσο απλό κι αν φαίνεται έχει σημαντική διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα! Διάβασα ακόμη και μια πιο δύσκολη τεχνική, αλλά γι αυτήν θα μιλήσουμε άλλη φορά 😉 .

Κατέληξα στην παρακάτω εκδοχή, συνδυάζοντας τις ποσότητες που βρήκα σε παλιό βιβλίο για πίτες-δώρο εφημερίδας (“Τέλειες πίτες και κουλούρια” του Π. Αγιαννίδη), με την τεχνική που μου πρότεινε η φίλη που μου έστειλε τη συνταγή της. Δοκιμάστε την! Είναι μια υπέροχη απλή πίτα, πολύ νόστιμη τόσο ζεστή όσο και κρύα, που μπορούμε να απολαύσουμε όλες τις ώρες της ημέρας!