Ροδοζάχαρη (τριαντάφυλλο γλυκό του κουταλιού)

Ροζ και ντελικάτο! 

Πιστεύω ότι η σημερινή μου ανάρτηση είναι η πιο κατάλληλη για τη σημερινή μέρα και μάλιστα για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η 8 του Μάη στην περιοχή μας δεν αναφέρεται ως «τ’ Αΐ Γιαννιού του Θεολόγου», αλλά ως  «τ’ Αΐ  Γιαννιού που ανθούν τα ρόδα» (ο τόνος  στο ι παρακαλώ… ). Είχα ξαναγράψει για τη γιορτή του Άι  Γιάννη και για το πόσο σημαντική θεωρούμε την αργία και  την αποχή από κάθε εργασία ανήμερα της γιορτής του.

Και ανθούν τα ρόδα πράγματι, λίγο πριν λίγο μετά. Τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα εκείνης της παλιάς ποικιλίας με το εξαίσιο άρωμα που χρησιμοποιούνται σε λικέρ και γλυκό και ροδόνερο. Ίσως η ονομασία να έχει σχέση με την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στο Μαρμακέτω (ή Μαρμακέτο) Λασιθίου που γιορτάζει σήμερα , στην οποία σύμφωνα με τους πιστούς συντελείται κάθε χρόνο ένα θαύμα ανήμερα της γιορτής. Ανθίζουν τα λουλούδια του επιταφίου. Επίσης έγινε αναφορά  στη συγκεκριμένη εκκλησία κι  στην συνταγή της κρητικής αρτοπλασίας (αρτοκλασίας) ,  αλλά περισσότερες  λεπτομέρειες θα βρείτε εδώ. Βέβαια αυτά τα λουλούδια δεν είναι ρόδα, είναι  ένα είδος άγριας ορχιδέας αλλά εμείς εδώ έτσι λέμε…

Ο δεύτερος λόγος είναι η σημερινή γιορτή της μάνας. Πάντα η γιορτή της μάνας συνδέεται με τα ρόδα. Έχει άλλωστε καθιερωθεί να γιορτάζει το μήνα των ρόδων στις περισσότερες χώρες του κόσμου… Αν και δεν έχουμε αποφύγει την εμπορευματοποίηση κι αυτής της μέρας, δεν ξέρω καμιά μάνα που δεν περιμένει ένα γλυκό λόγο σήμερα, ένα τριαντάφυλλο στο χέρι ή στο χαρτί ή στο mail…

Ροδοζάχαρη λοιπόν σήμερα το γλυκό μου. Κάτι ανάμεσα σε μαρμελάδα και γλυκό.  Και μόνο το όνομα βγάζει γλύκα και άρωμα! Μοναστηριακό γλυκό,  οι περισσότεροι το πρωτοδοκιμάσαμε σε μοναστήρι. Και δεν είναι μόνο των ελληνικών μοναστηριών. Μια μικρή έρευνα χθες στο διαδίκτυο  με αναζήτηση του όρου  rose petals jam με έβγαλε αμέσως σε συνταγή αρμένικου μοναστηριού στο ιταλικό νησί του San Lazzaro που δημοσιεύει Ιταλίδα foodblogger .

Ανατολίτες οι μοναχοί (Αρμένιοι), ανατολίτικης προέλευσης και το γλυκό τους αφού η χρήση των ρόδων  στην μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική συνηθίζεται κυρίως σε ασιατικές και ανατολικοευρωπαϊκές  κουζίνες (αν και δεν λείπει και από συνταγές όλου του κόσμου…).  Κάπου είχα διαβάσει ότι στην Κωνσταντινούπολη έφτιαχναν σιρόπι ρόδων  από το 10^ο αιώνα, ενώ αποστάγματα ρόδων χρησιμοποιούσαν και στην Αυλή των Μεδίκων.

Πρόσφατα αγόρασα ένα μπουκάλι σιρόπι τριαντάφυλλου από την Κύπρο, αλλά το ιδιαίτερα έντονο ροζ του παραπέμπει σε χρωστικές. Εκείνο που δεν γνώριζα είναι ότι η τριανταφυλλιά  εμφανίζεται για πρώτη φορά στον ευρωπαϊκό χώρο σε τοιχογραφία στο παλάτι της Κνωσού. Με λίγο ακόμη ψάξιμο βρήκα ότι τα λουλούδια που απεικονίζονται στην περίφημη τοιχογραφία του γαλάζιου πουλιού είναι ίριδες και ρόδα.

Είχα πολλά χρόνια να φτιάξω αυτό το γλυκό και σίγουρα είναι από εκείνα που έχω φτιάξει ελάχιστες φορές. Η πρώτη ύλη βλέπετε είναι δυσεύρετη. Το έφτιαξα πέρυσι αλλά η συνταγή δεν βρήκε τη σειρά της για έγκαιρη δημοσίευση λες και κρατήθηκε επίτηδες για τη σημερινή ταιριαστή μέρα. Έτσι, για να γλυκάνουμε και τις δυσκολίες της…

Χθες λοιπόν που έψαχνα στοιχεία για τη σημερινή ανάρτηση είδα ότι η  αναλογία ζάχαρης- ροδοπέταλων ποικίλλει από συνταγή σε συνταγή. Είδα από 1:3 ως 1:8! Σε παλιό βιβλίο συνταγών από τη τεράστια συλλογή μου είδα και αναλογία 1:2.  Η δική μου είναι σχεδόν 1:5  όπως διαπίστωσα όταν ζύγισα τα ροδοπέταλά μου(και το σημείωσα πέρυσι στη συνταγή μου).  Στο τετράδιό μου η συνταγή έδινε την αναλογία   κατ’ όγκον (όσα νεροπότηρα ροδοπέταλα καθαρισμένα, τόσα νεροπότηρα ζάχαρη) . Μου έκανε εντύπωση ότι σε ξένα sites δεν γίνεται αναφορά σε ιδιαίτερη ποικιλία τριαντάφυλλων. Τονίζεται  βέβαια το ότι πρέπει να είναι αράντιστα  και βιολογικά. Εμείς θεωρούμε βρώσιμες συγκεκριμένες ποικιλίες όπως τα μαγιάτικα.

Αρκετά σας κούρασα όμως…