Κουλούρια σαν Θεσσαλονίκης

Ο προορισμός της ζωής μου…

Το «σαν» εδώ είναι ουσιαστικής σημασίας. Γιατί κουλούρι Θεσσαλονίκης εκτός Θεσσαλονίκης δεν…  Όσο κι αν πλησιάζει μια συνταγή στο αυθεντικό, αν δεν  το γεύεσαι από τον κουλουρά εκεί στην  Τσιμισκή γωνία με Αριστοτέλους , απέναντι από τον Τερκενλή (και να νοιώθεις και λίγο υπερήφανη όσες φορές  μπορέσεις να αντισταθείς στις απέναντι μυρωδιές) χάνει αρκετή από τη γεύση του.

Το κουλούρι Θεσσαλονίκης είναι βέβαια πια πανελλήνιο . Κι εδώ στην Κρήτη το βρίσκουμε πια  σε όλους τους φούρνους και είναι το εύκολο και υγιεινό και διαιτητικό δεκατιανό σε γραφεία και σχολεία.  Αφήστε που ταιριάζει και με τα τυπικά κρητικά συνοδευτικά των αρτοσκευασμάτων οπότε το έχουμε εντάξει για τα καλά στη διατροφή μας. Συνδυασμένο π.χ. με ξύγαλο ή πηχτόγαλο είναι τέλειο …

Όπως καταλάβατε ο σημερινός  Aegean προορισμός είναι η Θεσσαλονίκη. Δεν μπορώ να περιγράψω τι νοιώθω για τη Θεσσαλονίκη. Είναι η πόλη των φοιτητικών μου χρόνων , η πόλη που καθόρισε την υπόλοιπη ζωή μου, η πόλη που αγαπώ κι έχω αφήσει εκεί ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου.

Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει σε όλους όσους έχουν ζήσει έστω και λίγο στη Θεσσαλονίκη και ιδιαίτερα ως φοιτητές. Δεν είναι τυχαίο που όποτε και όπου ακουστεί το τραγούδι “Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα” ‘η το άλλο “Θεσσαλονίκη είσαι μια στον κόσμο δεν είν’ άλλη” γίνεται πανηγύρι από θαμώνες και παρέες.

Με τόσους  αρχαίους και σύγχρονους πολιτισμούς να την έχουν ακουμπήσει,  έχει διαμορφώσει ένα πολιτισμικό πρόσωπο που δεν ξέρω αν υπάρχει σε άλλη ελληνική πόλη. Δεν γίνεται βέβαια εδώ να παρουσιάσω όλον αυτό τον πλούτο. Λίγο για  τα φαγητά και τα γλυκά  της θα σας μιλήσω αν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται συστάσεις.

Ακόμη και όσοι δεν την έχουν επισκεφτεί γνωρίζουν ότι είναι γαστρονομικός παράδεισος. Σε  κάθε γωνιά της, σε  κάθε ταβέρνα της, σε κάθε εστιατόριο της  σε κάθε ζαχαροπλαστείο της θα βρεις οπωσδήποτε κάτι καλό. Παρόλο που τα περιορισμένα οικονομικά μας ως φοιτητές δεν μας επέτρεπαν φαγοπότια σε ακριβά και διάσημα εστιατόρια, κάποιες από τις γεύσεις που γνώρισα στη Θεσσαλονίκη έχουν χαραχθεί στη γευστική μου μνήμη.

Παγωτό της Ωραίας (όλες οι γεύσεις “άπαικτες” αλλά τέτοιο  μόκα δεν  έχω ξαναφάει ποτέ και πουθενά) ένα μιλφέιγ  κάποιου ανώνυμου εργαστηρίου στην Παπάφη, μπακαλιαράκια με σκορδαλιά στη λαδόκολα κοντά στο σπίτι μου στη Στρατού, οι μεζέδες στο ουζερί του Ανάπηρου στην Πρίγκηπος Νικολάου, οι μπουγάτσες του θείου Βάνια,  τα μυδοπίλαφα και τ’άλλα θαλασσινά στην Καλαμαριά και την Κρήνη, τα τρίγωνα στο Πανόραμα, τα κουρκουμπίνια και τις τουλούμπες που δεν είχαμε ξαναδοκιμάσει, τα σοκολατένια –αφρικάνες και νουγκά-  στο Χατζηφωτίου στην Αγίας Σοφίας, οι κουραμπιέδες στον Αγαπητό και, και , και… τι άλλο να πρωτοθυμηθώ.

Βρέθηκα σε μεγάλο δίλημμα όταν αποφάσισα  ότι ένας από τους προορισμούς που θα χρησιμοποιήσω στο project της Aegean θα είναι η Θεσσαλονίκη. Τι συνταγή να πρωτοβάλλω; Κάποια από τις σπεσιαλιτέ της πεθεράς που ήταν άριστη μαγείρισσα; Κάποια από τις συνταγές της Πόντιας συμπεθέρας μου που ό,τι κι αν έχω απ’ αυτήν είναι εξαιρετικό, ή κάποια συνταγή από γειτόνισσες που μας είχαν σαν παιδιά τους  και όλο και κάτι μας έφερναν να δοκιμάσουμε από τα καλούδια τους; Γιατί η Θεσσαλονίκη το έχει κι αυτό , ή τουλάχιστον το είχε τότε που τη ζούσαμε εμείς. Οι άνθρωποι στις πολυκατοικίες είχαν σχέσεις μεταξύ τους , και μας αγαπούσαν εμάς τα φοιτητάκια. Και στην Τούμπα και στην Στρατού που έμεινα, οι σχέσεις με τους γείτονες και τους σπιτονοικοκύρηδες  ήταν στενές και φιλικές.

Κατέληξα στο πιο απλό, στο πιο λιτό αλλά ίσως πιο διάσημο και αγαπητό Θεσσαλονικιώτικο έδεσμα. Το κουλούρι Θεσσαλονίκης! Ίσως και γιατί είναι και το μόνο που έχει το όνομά της (αν και δεν είναι ΠΟΠ όπως διαβάζω έκπληκτη).  Για να μη σας κουράσω κι άλλο, σας παραπέμπω στην ιστορία του που περιγράφεται σύντομα αλλά περιεκτικότατα εδώ. Το μόνο που έχω να συμπληρώσω είναι ότι η δική μου συνταγή έχει επηρεαστεί  λίγο κι από την πολίτικη συνταγή, που θέλει τα κουλούρια πριν βουτηχτούν στο σουσάμι να βουτιούνται σε διάλυμα πετιμεζιού και όχι σε σκέτο νερό. Ας δούμε λοιπόν τη δική μου εκδοχή.