Σπανακόρυζο

Λεμονάτο, νηστίσιμο. υγιεινό!

Πιάτο ελληνικό, από τα πιο αναγνωρίσιμα ως τέτοιο, συνήθως έχει ενήλικους φίλους. Τα παιδιά αναγνωρίζουν την αξία του αργότερα. Έχω στο μυαλό μου το σπανακόρυζο ως ένα από τα φαγητά που μισούσα μικρή , μαζί με τα πράσα, τις μπάμιες, το βοδινό κρέας, την παλαμίδα και μερικά ακόμη.

Για όλα σχεδόν έχω αναθεωρήσει τις γευστικές μου επιλογές και μάλιστα μερικά έχουν γίνει από τα πιο αγαπημένα μου. Το σπανακόρυζο είναι ένα απ’ αυτά.  Ευτυχώς τα παιδιά μου  το αγαπούσαν από πολύ μικρά κι έτσι υπήρξαν εποχές που το έφτιαχνα με συχνότητα εβδομάδας ή το πολύ δεκαήμερου.

Όλα τα λιτά πιάτα θέλουν την προσοχή τους για να είναι νόστιμα αφού δεν επιβάλλονται λόγω της ποικιλίας των υλικών αλλά λόγω της τεχνικής της παρασκευής τους. Έτσι το σπανακόρυζο έχει κι αυτό τις παραξενιές του… Μη βγει νερουλό, μη λασπώσει το ρύζι, μην πνίγεται στο λάδι.

Στην δικό μας τραπέζι μάλιστα θέλουμε ΣΠΑΝΑΚΟρυζο και όχι ρύζι με λίγα κλαδάκια σπανακιού γι αυτό η ποσότητα του ρυζιού είναι μικρή σε σχέση με το σπανάκι. Νομίζω όμως ότι αυτό είναι μάλλον θέμα επιλογής. Επίσης θέμα επιλογής είναι το  σπυρωτό ή το λίγο πιο χυλωμένο ρύζι.

Πρέπει να πω ότι τόσα χρόνια που μαγειρεύω μόνο μια φορά έχω μαγειρέψει σπανακόρυζο με ντομάτα. Δοκιμάστηκε, απορρίφθηκε κι έτσι όταν το σπανάκι θέλω να το συνδυάσω με ντομάτα δεν φτιάχνω σπανακόρυζο! Η πεθερά μου το κοκκίνιζε με κοκκινοπίπερο και καμιά φορά προσθέτω (ιδίως στα χειμωνιάτικα σπανακόρυζά μου) αλλά η σταθερή μας προτίμηση είναι το λεμονάτο σπανακόρυζο.