Λικέρ ρόδι

Σπουδή σ’ ένα θέμα!

Όταν προ καιρού συναντήθηκα με μια κυρία που ασχολείται επαγγελματικά με λικέρ και μάλιστα με άριστης ποιότητας λικέρ, είχα τη χαρά να ακούσω από τα χείλη της την κουβέντα: «συνέχισε έτσι με τα λικέρ σου… Φαίνεται ότι δεν βάζεις πρόσθετα χρώματα. Τα πράσινα και τα κόκκινα που βλέπω σε λικέρ με διάφορα υλικά είναι σίγουρα συνθετικά». Τη σπουδή λοιπόν στο θέμα “χρώμα ενός λικέρ”  αφορά η σημερινή ανάρτηση, με ένα αγαπημένο λικέρ, το λικέρ ρόδι.

Το έχω δει  στις πρώτες μου δοκιμές με τα λικέρ. Με όποιο τρόπο κι αν τα έφτιαχνα τα χρώματα σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν αυτά που φαινόταν στις όμορφες φωτογραφίες των περιοδικών και αργότερα του διαδικτύου. Δεν λέω, κάποια φρούτα και αρωματικά  το δίνουν εύκολα το χρώμα τους με την εκχύλιση στο οινόπνευμα. Άλλα όμως αρνούνται πεισματικά! Τι σε σκοτεινά ντουλάπια, τι σε ηλιόλουστες βεράντες,  όπου κι αν τα βάλεις μόνο ήπια χρωματίζουν το οινόπνευμα!

Δεν λέω, τα χρώματα ζαχαροπλαστικής είναι ακίνδυνα πια αλλά όσοι προτιμούμε τα φυσικά χρώματα τα αποφεύγουμε αν μπορούμε.  Έτσι στο λικέρ τούτο το ρόδινο, παρόλο που μια σταγόνα χρώματος κάνει πιο όμορφο το ροδί του, εγώ προτιμώ το φυσικό του. Με τη μέθοδο που το φτιάχνω είναι αρκετά έντονο και πολύ ζεστό! Εννοείται βέβαια ότι τα ρόδια πρέπει να έχουν σπόρια με ζωηρό κόκκινο χρώμα για να έχουμε επιτυχία και στο χρώμα του λικέρ.

Τα τελευταία χρόνια όπως έχω ξαναγράψει έχω αναθεωρήσει πολλές από τις συνταγές των λικέρ μου και μια τέτοια περίπτωση είναι και το λικέρ ρόδι. Η αναθεώρηση είναι κυρίως ως προς την προσθήκη της ζάχαρης. Ενώ παλιότερα έβαζα τη ζάχαρη από την αρχή στο φρούτο,  μετά από αρκετό ψάξιμο κυρίως σε ιταλικά  sites κατέληξα στη δική τους μέθοδο για τα περισσότερα λικέρ μου.

Οι ιταλικές συνταγές συστήνουν πρώτα παραμονή του φρούτου στο αλκοόλ ,  μετά σιρόπι με ζάχαρη και νερό,  και τέλος ανάμειξη του εκχυλίσματος με το σιρόπι και ωρίμανση. Διατήρησα λοιπόν τις αναλογίες που είχα από παραδοσιακές συνταγές λικέρ αλλά έχω αλλάξει 1-2 πράγματα στην παρασκευή τους.

Άλλη ιταλική επιρροή είναι η χρήση μεταλλικού νερού στην παρασκευή των λικέρ. Το είδα πριν από χρόνια στο  blog της φίλης Μαρίνας και σε διάφορα ιταλικά blogs, το εφάρμοσα στις δικές μου συνταγές και έχει πράγματι διαφορά. Δεν είναι όλα τα εμφιαλωμένα νερά μεταλλικά.

Παρόλο που όλα τα μπουκάλια μοιάζουν ίδια, σε μερικά διαβάζουμε απλώς «επιτραπέζιο νερό» ενώ σε άλλα «μεταλλικό νερό» ή mineral water. Εδώ στην Κρήτη το ΜΟΝΑΔΙΚΟ εμφιαλωμένο νερό που είναι μεταλλικό είναι το ΖΑΡΟΣ (βραβευμένο μάλιστα ως το καλύτερο νερό του κόσμου!) , κι αυτό βάζω στα λικέρ μου πια.

Φέτος  έκανα με δυο τρόπους το λικέρ μου. Με τις αναλογίες και τα υλικά που βάζω πάντα αλλά με δυο διαφορετικές διαδικασίες. Η δεύτερη διαδικασία ήταν κάποια που κυκλοφόρησε πολύ στο διαδίκτυο τελευταία, και θέλει βράσιμο όλων μαζί των υλικών. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο ούτε σε χρώμα ούτε σε γεύση.  Έτσι, τώρα  που έβαλα μπροστά δεύτερη δόση λικέρ δεν ρίσκαρα καθόλου με άλλους τρόπους αλλά επέστρεψα στον δικό μου τρόπο, όπως τον έχω διαμορφώσει τα τελευταία χρόνια.

Αυτή τη συνταγή εγώ τη λέω «όλα από ένα». Θέλουμε σε όγκο ίσες ποσότητες σπόρων ροδιού, μεταλλικού νερού, ζάχαρης και ρακής (ή άλλου λευκού ποτού χωρίς ιδιαίτερο άρωμα).

Έχουμε και λέμε λοιπόν: