Χόντρος με γάλα (γαλόχοντρος)

Σε παραδοσιακή και σε σύγχρονη εκδοχή, ακόμη και σε vegan παραλλαγή!

Κατέβαινα πολλές φορές αρκετά αργά στο σπίτι της για να κάνω διάλειμμα από τις μονίμως αμέτρητες δουλειές μου. Πριν τον κορονοϊό και πριν καταπέσει ολότελα από τη βάρβαρη αρρώστια, είχαμε καθιερώσει να βλέπουμε μαζί κάποια τηλεοπτική σειρά κάθε χρόνο για να είναι δεδομένη η καθημερινή κοινή μας ώρα. Το απολαμβάναμε και οι δυο όσο ανόητο κι αν ήταν το έργο. Μα μήπως το βλέπαμε; Η πρόφαση ήταν…

Όταν ήταν στα καλά της πάντα είχε μια λιχουδιά ετοιμάσει, πιο συχνά από εκείνες τις παλαιινές που θυμόταν από τα παιδικά της χρόνια κι από τα νιάτα της, άλλοτε όπως τις θυμόταν κι άλλοτε πειραγμένες. Αυτές τις μέρες-τις εβδομάδες του Τριωδίου και το Πρωτοβδόμαδο- δεν έφυγε ώρα από το μυαλό μου. Πέστε τα Ψυχοσάββατα, τα κόλλυβα που έφτιαξα ακολουθώντας σχολαστικά τις οδηγίες της, πέστε η Παγκόσμια μέρα κατά του Καρκίνου, (στις αρχές του περασμένου μήνα) που μας τους πήρε και τους δυο, πέστε τα αριστουργήματα που έφτιαχνε τις Απόκριες, γιατί μετά θα νήστευε αυστηρά μέχρι το Πάσχα,  πέστε όλα μαζί τούτα και πολλά άλλα, δεν ξέρω τι έφταιγε για την πιο έντονη “παρουσία” της αυτήν την εποχή.

Τούτο εδώ το παρασκεύασμα το έφτιαξα «εις μνήμην» την εβδομάδα της Τυρινής αλλά και την εβδομάδα που μας πέρασε με «γάλα αμυγδάλου».  Της άρεσαν νωπά και τα δυο μας παρασκευάσματα με χόντρο, και ο ξινόχοντρος και ο γαλόχοντρος. Το καλοκαίρι έφτιαχνε ξινόχοντρο αρκετό για όλους μας αλλά εκείνη τον απολάμβανε νωπό, σαν κρέμα, σερβιρισμένο με μπόλικη ζάχαρη. Τον χειμώνα, πολλά βράδια την πέτυχα με τούτο εδώ το μισοξεχασμένο λιξίδι ή με μαγκίρι ή με τις αξεπέραστες μυζηθρόπιτές της…

Και για να μη σας κουράσω άλλο με τα προσωπικά μου, ας περάσω στα της συνταγής. Ο χόντρος όπως έχω ξαναγράψει είναι το σπασμένο στάρι. Μοιάζει με το πληγούρι, αλλά είναι άβραστο σπασμένο στάρι το οποίο όταν ανακατευτεί με ξινισμένο γάλα δίνει τον γνωστό πια ανά το πανελλήνιο κρητικό ξινόχοντρο και όταν ανακατευτεί με γάλα τον γαλόχοντρο. άλλο λοιπόν χόντρος κι άλλο ξινόχοντρος. Εντάξει, καμιά φορά για συντομία θα πούμε “έβρασα μια ολιά χόντρο” εννοώντας ξινόχοντρο αλλά στα υλικά των συνταγών πρέπει να το ξακαθαρίζουμε.

Το σπασμένο στάρι, τον ΧΟΝΤΡΟ, τον μαγειρεύουμε με χοχλιούς, με λαχανικά, με καπνιστό κρέας, με κοτόπουλο ή χοιρινό, τον βάζουμε σε ντολμάδες και γεμιστά  και καμιά φορά «πετάμε»  καμιά χούφτα σε κανένα λαδερό. Ο ξινόχοντρος δεν είναι νηστίσιμος κι έχει κι αυτός πολλές χρήσεις στην κουζίνα μας αλλά είναι μείγμα του χόντρου με γάλα όπως είπαμε.

Αυτήν την εποχή που υπήρχε φρέσκο γάλα και βέβαια πριν τις Απόκριες, ο γαλόχοντρος ήταν ε΄να συνηθισμένο πρωινό ή βραδινό. Δεν υπάρχει πιο απλό πράγμα… Βράζεις τον χόντρο με νερό, λίγο λάδι και αλάτι και τον σερβίρεις με γάλα! Αυτό. Τέλος. Εκείνη επειδή ήταν πολύ του γλυκού, έβαζε πότε πότε και μια κουταλιά μέλι και λίγη κανέλα. Όταν της είπα ότι αυτό μοιάζει με το πόριτζ των Άγγλων το «διάνθισε» και με τα γαρνιρίσματα που της είπα ότι είχα φάει πόριτζ στη Σκωτία (ξερά ή νωπά φρούτα, ξηρούς καρπούς κλπ.). Είπε πως είναι και πιο ωραίο το δικό μας αφού είναι με στάρι (αν και κουάκερ έβαζε ακόμη και στα δικά μας παιδικά φαγάκια).

Γι αυτό και ο υπότιτλος. Παραδοσιακή και σύγχρονη εκδοχή ενός ξεχασμένου παρασκευάσματος… Εγώ τον εξέλιξα και σε vegan αυτήν την εβδομάδα με γάλα αμυγδάλου και σας τον παραδίδω. Για την ώρα δεν έχω δει τη συνταγή να «κυκλοφορεί», υποθέτω πως τώρα θα τη θυμηθούν πολλές και πολλοί όπως γίνεται συνήθως. Γιατί οι ξεχασμένες συνταγές από κάποιον “ξεθάβονται” και τελικά προβάλλονται από πολλούς και πολλές και κυκλοφορούν ευρέως ;-).   Πάντως στην γλυκιά εκσυγχρονισμένη εκδοχή, είναι ωραίο και υγιεινό επιδόρπιο ! Άνετα θα μπορούσε να κλείσει ένα γεύμα, ειδικά τον χειμώνα.