Μυζηθροπιτάκια μπουκίτσες με αβάρσαμο (δυόσμο) ή μέντα

Τα πιο “elegant” μυζηθροπιτάκια της μαμάς μου!

Είναι αδύνατον τη Κυριακή της Τυρινής να μην έφτιαχνε η μάνα μου  2-3 λογιών μυζηθρο-γλυκά. Για όλα τα γούστα. Με ξινή ή με γλυκιά μυζήθρα, με μέλι ή με αχνοζάχαρη ή μπουρεκάκια με φύλλο κρούστας και σιρόπι. Βλέπετε, οι τυρόπιτες ή για να ακριβολογούμε οι μυζηθρόπιτες  της Κρήτης είναι αλμυρόγλυκες. Με μέλι και με ζάχαρη τις σερβίρουμε γι αυτό είναι επιδόρπια ή κεράσματα της ρακής. Ακόμη φτιάχνει…

Τρώγονται καυτές μόλις βγούνε από το τηγάνι , και πασπαλίζονται με άχνη μόλις στραγγίξουν από το λάδι τους ή περιχύνονται με μέλι που γίνεται πιο ρευστό με τη ζεστασιά τους και τις κάνει λαχταριστές. Η επιτυχία είναι να έχουν τραγανό φύλλο που να μένει έτσι ακόμη κι αν κρυώσουν ελαφρά και να φαγωθούν ευχάριστα και το βράδυ της Κυριακής πριν η Κυρά Σαρακοστή κλείσει το στόμα στα «λεριά». Λεριά είναι τα μη νηστίσιμα υλικά.

Το καλό τους είναι ότι καταψύχονται και έτσι όσα και να φτιάξουμε δεν πάνε ποτέ χαμένα. Ίσα ίσα! Που πάντα έχουμε ένα ευπρόσδεκτο κέρασμα που ετοιμάζεται σε ένα πεντάλεπτο και ταιριάζει με χυμό, ρακή, καφέ δηλαδή με ό,τι άλλο έχουμε σκοπό να προσφέρουμε.

Η κατάψυξη της μάνας μου έχει σχεδόν πάντα 2-3 λογιών πιτάκια. Αυτή την εποχή θα αντικαταστήσει τις μυζηθρόπιτες με βρουβόπιτες αφού νηστεύει παρά την ηλικία της και τα προβλήματά της. Μετά από αμέτρητα πειράματα με το φύλλο τους έχει καταλήξει ότι λίγο παραπάνω λάδι το κάνει πιο τραγανό, και μια ιδέα φουσκωτικό (μπέικιν ) το κάνει εύθρυπτο και του δίνει αέρινη υφή. Τα συγκεκριμένα εγώ τα έχω καθιερώσει και για την Τσικνοπέμπτη: για τους μασκαρεμένους επισκέπτες με αχνοζάχαρη, για μας με μέλι!

Έτσι αυτή τη φορά έφτιαξα κι εγώ τα μυζηθροπιτάκια μου με φαρίνα. Ελλείψει αλευριού αν το πιστεύετε… Ναι, είχα επαναπαυθεί ότι υπήρχε αλεύρι στο ντουλάπι μου και όμως είχα ξεμείνει! Ευτυχώς υπήρχε η φαρίνα από τα προϊόντα του Μασούτη. Ε, αφού το φουσκωτικό τα κάνει πιο αέρινα γιατί να μην γίνει το φύλλο με φαρίνα;

Η δοκιμή πέτυχε! Επέλεξα να τα φτιάξω σε ένα σχήμα που δεν σας έχω ξαναδείξει από δω αν και είναι από τα αγαπημένα μου γιατί τα μυζηθροπιτάκια γίνονται μικρούλια, σχεδόν μπουκίτσες και έχουν καλή αναλογία φύλλου μυζήθρας.

Επί το έργον:

Σε μπολ ανάμειξης βάζουμε το νερό, το λάδι το χυμό λεμονιού , το ποτό και το αλάτι. Προσθέτουμε το αλεύρι και ζυμώνουμε ώστε να έχουμε μια ζύμη μαλακή που να κολλά ελαφρά στα δάκτυλα αλλά να μη τα λερώνει. Την αφήνουμε να ξεκουραστεί και ετοιμάζουμε τη μυζήθρα. Βάζουμε όλα τα υλικά σε ένα μπολ και με ένα πιρούνι τα ανακατεύουμε ώστε να έχουμε μια σφικτή σχετικά κρέμα.

Δείτε το κατατοπιστικό βίντεό μας για τη ζύμη και το άνοιγμα του φύλλου:

Σε αλευρωμένη επιφάνεια ανοίγουμε λεπτό σχετικά φύλλο και του δίνουμε σχήμα που να μοιάζει μάλλον με τετράγωνο παρά με κύκλο. Βάζουμε σε αποστάσεις 4-5 cm από την άκρη μικρές ποσότητες μυζήθρας  με μικρή απόσταση μεταξύ τους. Σκεπάζουμε και πατάμε ενδιάμεσα να κολλήσουν.

Κόβουμε με ένα ποτήρι τα μυζηθροπιτάκια μας και τα αραδιάζουμε σε βαμβακερή ή λινή πετσέτα. Σ’ αυτό το στάδιο μπορούμε να τα καταψύξουμε.

Βάζουμε το ελαιόλαδο να κάψει και τηγανίζουμε τα μυζηθροπιτάκια μας. Θέλουν πολύ λίγο χρόνο γι αυτό είμαστε από πάνω τους να μη τα κάψουμε. Τα γυρίζουμε χωρίς να τα τρυπήσουμε για να μη σκορπίσει η γέμιση.

Τα βγάζουμε σε χαρτοπετσέτες να στραγγίξει το περίσσιο λάδι,

και  τα σερβίρουμε ζεστά με άχνη και  κανέλα,  ή με μέλι.