Φασουλόρυζο (ή τα απομεινάρια μιας μέρας)

Όταν για πρώτη φορά πριν κάμποσα χρόνια διάβασα σ’ ένα περιοδικό με θέματα υγείας διατροφής κλπ -δεν θυμάμαι αν ήταν το συνονόματό μου το VITA-για τη σημασία του συνδυασμού οσπρίων και δημητριακών, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ πώς είναι δυνατόν να έχουν αυτή τη γνώση οι μαγείρισσες της Κρήτης από τα πολύ παλιά χρόνια και να την αξιοποιούν στη μαγειρική τους.

Αργότερα, όταν ασχολήθηκα λίγο πιο σοβαρά με τη σημασία των συστατικών των τροφίμων- είχα μάλιστα την τύχη να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια κορυφαίου επιστήμονα της διατροφής (του καθηγητή κ. Καφάτου)- συνειδητοποίησα ακόμη περισσότερο τη σοφία των γυναικών αυτών οι οποίες χρησιμοποιούσαν το περίσσευμα των οσπρίων με τον καλύτερο τρόπο είτε για λόγους οικιακής οικονομίας, είτε γιατί με κάποιο τρόπο γνώριζαν τη σημασία του συνδυασμού αυτού.

Η φωτογραφία είναι από εδώ

Σήμερα ξέρουμε ότι τα όσπρια περιέχουν πρωτεΐνη. Αυτή όμως η πρωτεΐνη δεν περιέχει ένα από τα εννιά αμινοξέα που χρειάζεται ο οργανισμός μας. Συγκεκριμένα από όλα τα όσπρια (εκτός από τη σόγια) απουσιάζει η μεθειονίνη, ενώ είναι πλούσια σε λυσίνη. Η λυσίνη όμως απουσιάζει από το ρύζι. Ο συνδυασμός λοιπόν του ρυζιού με όσπρια δημιουργεί πρωτεΐνη υψηλής βιολογικής ποιότητας, σχεδόν ίσης αξίας με την πρωτεΐνη του κρέατος.(Κάτι ξέρουν οι χορτοφάγοι).

Με σαλάτα μαρούλι και το πρώτο φετινό λουκάνικο….

Επίσης η απορρόφηση του σιδήρου που περιέχουν τα όσπρια, ενισχύεται από τη βιταμίνη C της ντομάτας της πιπεριάς του λεμονιού και των άλλων λαχανικών και φρούτων που χρησιμοποιούνται στο μαγείρεμά τους.

Από τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι τα σημερινό παλαιινό φαγάκι είναι απ’ αυτά που χαρακτηρίζονται ιδανικά από διατροφική άποψη. Επίσης είναι πολύ νόστιμο, και κατάλληλο για μικρά παιδιά. Πολλές φορές τους αρέσει περισσότερο από το ίδιο το όσπριο.

Δεν θα δώσω σήμερα την δική μου συνταγή για τη φασολάδα γιατί θέλω η προσοχή όσων με επισκεφτούν να εστιαστεί στο φασουλόρυζο. Μπορεί να γίνει με τη φασολάδα κάθε νοικοκυράς.